Ook Sir Edmund Hillary mengde zich in de controverse rond de dood van David Sharp.
Wikimedia CommonsDe Mount Everest is al tientallen jaren een gevaarlijke lokroep voor avonturiers als David Sharp.
Voordat David Sharp Engeland verliet voor zijn zoektocht om de Mount Everest te bedwingen, stelde hij zijn bezorgde moeder gerust dat je op de berg “nooit alleen bent. Er zijn overal klimmers.”
Hoewel het waar is dat de tientallen andere klimteams die elke dag proberen de top te bereiken een gevoel van veiligheid bieden, zijn de lichamen van de meer dan 200 klimmers die als grimmige mijlpalen dienen langs het pad naar de top ook een herinnering dat deze veiligheid een illusie is.
David Sharp’s gewaagde poging
David Sharp had al tweemaal geprobeerd ’s werelds hoogste berg te beklimmen, maar was gedwongen om te keren voordat hij de top kon bereiken. Zijn woorden aan zijn moeder zouden griezelig voorspelbaar blijken aangezien bijna veertig andere klimmers getuige zouden zijn van zijn dood op Everest.
Sharp was geen bergbeklimmer-amateur: de 34-jarige Brit had reeds de toppen van de hoogste bergen in Europa en Afrika gezien (Elbrus en Kilimanjaro) en was persoonlijk uitgenodigd voor zijn eerste poging op Everest door een expeditieleider die onder de indruk was van het gemak waarmee Sharp de Cho Oyu had beklommen, een andere berg in de Himalaya.
YouTubeDavid Sharp had vóór Everest al vele bergen beklommen en was een gekwalificeerde en ervaren bergbeklimmer.
Bij deze derde poging besloot David Sharp de berg alleen te beklimmen en geen zuurstofflessen mee te nemen. Een andere klimmer had Sharp voorgehouden dat het meeslepen van de zware flessen de berg op hem alleen maar zou vermoeien tijdens zijn beklimming (hoewel een gebrek aan extra zuurstof al verantwoordelijk was geweest voor de dood van verscheidene andere klimmers) en deze keer was Sharp vastbesloten om de top te bereiken.
Sharp begon aan zijn noodlottige beklimming op de avond van 13 mei; andere groepen zouden later melden dat ze de eenzame klimmer de volgende dag op verschillende punten hoger op de berg zagen. Niemand kon verifiëren of hij op de 14e de top had bereikt, maar op een bepaald moment die dag begon hij aan zijn afdaling.
De eerste ontdekking
Wikimedia CommonsHet lichaam van Tsewang Paljor, ook bekend als “Groene Laarzen” is een van de beroemdste markeringen op Mount Everest.
“Groene Laarzen” is waarschijnlijk het beroemdste lichaam dat op Everest rust: mensen gebruiken de Indiase klimmer die in 1996 doodvroor als een soort herkenningspunt om hun vorderingen te beoordelen. Sharp had het griezelig bewaarde lichaam, voor altijd gekleed in bergkleding en limoengroene laarzen, gezien toen hij in 2003 zijn eerste poging deed om de top te bereiken.
In de nacht van 15 mei, toen een groep klimmers de kalksteengrot bereikte waar Groene Laarzen de weg markeerden, kregen ze een nare schok. Toen ze naar binnen keken, beseften ze dat de al lang dode bergbeklimmer gezelschap had – David Sharp. Het leek erop dat hij op zijn weg naar beneden, gestopt was om te rusten in de beruchte grot.
Volgens de groep zat Sharp met zijn armen om zijn knieën geslagen; ijspegels hingen aan zijn wimpers en hij reageerde niet op hun geroep. De klimmers dachten dat hij al in een coma lag, maar zonden geen radiobericht naar het basiskamp voor hulp. In plaats daarvan lieten ze hem achter.
YouTubeDavid Sharp bereidt zich voor op zijn noodlottige beklimming van de Mount Everest.
Nauwelijks twintig minuten later kwam een andere groep Sharp in de grot tegen; opnieuw schreeuwden ze naar hem om op te staan en verder te gaan, maar deze keer wuifde Sharp hen weg, zonder een woord te zeggen. Nog eens zesendertig klimmers reisden die dag naar de top, van wie sommigen probeerden met Sharp te spreken en wier wisselende verslagen over zijn toestand na zijn dood tot enkele van de controverses zouden leiden.
De lichamen die bevroren op de bergtop lagen, laten zien hoe moeilijk redding kan zijn: zij lagen vaak op de plaats waar zij vielen, omdat die boven een bepaalde hoogte te moeilijk te verwijderen zijn.
Hetzelfde geldt voor worstelende klimmers die de “dodenzone” van de berg bereiken. Toen klimmer Maxime Chaya en zijn team David Sharp nog steeds in de grot vonden tijdens hun eigen afdaling van de top, wisten ze dat er niets was wat ze konden doen. Chaya wilde de Engelsman (wiens gezicht al zwart aan het worden was) niet in de steek laten en bleef bij hem bidden tot hij gedwongen werd te vertrekken of zijn eigen leven te riskeren; degenen die zijn wanhopige radioberichten in het basiskamp hoorden, konden alleen maar luisteren en huilen.
Sandra Mu/Getty ImagesMark Inglis, een van de klimmers die David Sharp passeerde toen hij nog in leven was, liep bevriezingsverschijnselen op van zijn gevecht met de berg.
De controverse over de dood van David Sharp
De dood van David Sharp veroorzaakte veel controverse, vooral vanwege het grote aantal mensen dat hem zag terwijl hij nog leefde – ten minste 40 andere klimmers passeerden hem in de grot en deden weinig om hem te helpen.
Het is nog steeds onduidelijk of hij mogelijk gered had kunnen worden als een van de klimmers hem medicijnen of zuurstof had gegeven op de eerste dag dat hij bevroren zat. Er zijn ook tegenstrijdige verslagen van de andere klimmers over de vraag of de berichten waarin om hulp werd gevraagd daadwerkelijk per radio werden doorgegeven, of dat zij instructies kregen om hem te laten liggen en hun weg te vervolgen.
Sir Edmund Hillary, de eerste klimmer die de top van Everest bereikte, walgde in het bijzonder van de houding van de klimmers die Sharp passeerden. Hillary veroordeelde het huidige fanatisme van “mensen die alleen maar naar de top willen” en verklaarde dat “op mijn expeditie, er geen enkele manier was dat je een man onder een rots zou hebben achtergelaten om te sterven.”
Er wordt zelfs over gediscussieerd of David Sharp zijn doel heeft bereikt en de top heeft bereikt voordat hij aan de kou bezweek; of hij dat nu wel of niet heeft gedaan, zijn lichaam zal zich bij de anderen voegen om klimmers te waarschuwen voor de voortdurende gevaren van de berg.
Na te hebben geleerd over David Sharp en zijn noodlottige beklimming van Mount Everest, bekijk dan het verhaal van Marco Siffredi, de man die stierf tijdens het snowboarden van Everest. Lees vervolgens over Beck Weathers, wiens ontsnapping aan een zekere dood op de Mount Everest niets minder dan een wonder was. Lees tenslotte het verhaal van Ueli Steck, de bergbeklimmer van wereldklasse die uiteindelijk op Everest om het leven kwam.