Sidelights
Een van de tiener zangeressen die voortkwamen uit Orlando, Florida’s late-jaren ’90 sterrenfabriek, Mandy Moore heeft een reputatie ontwikkeld als een zoete, piep-schone pop diva. Haar jeugd-georiënteerde dans-
pop en blonde haar bracht vroege vergelijkingen met Britney Spears, maar haar vele filmrollen, haar romance met tenniskampioen Andy Roddick, en haar vierde album, samengesteld uit nummers van bejubelde songwriters, hebben haar onderscheiden van haar leeftijdsgenoten en beginnen haar een meer volwassen reputatie te geven.
Geboren in New Hampshire in 1984, groeide Moore op in Florida en besloot dat ze zangeres wilde worden toen ze zes jaar oud was, toen ze een schoolproductie van de musical Oklahoma zag. Zanglessen, een musicaltheaterkamp en optredens in lokale musicals, zoals een enscenering van Guys & Dolls in de zesde klas, leidden ertoe dat ze op haar negende “The Star-Spangled Banner” zong bij een basketbalwedstrijd van de Orlando Magic, en al snel kreeg ze de bijnaam “National Anthem Girl” en zong ze bij verschillende lokale sportevenementen. Het opnemen van voice-overs, het filmen van pilootafleveringen voor Disney en Nickelodeon in hun studio’s in Orlando, en het optreden in reclamespots leidden tot haar grote doorbraak. Een FedEx bezorger die haar hoorde zingen voor een reclamespot vroeg haar om een demo bandje, en hij gaf het door aan zijn vriend, Dave McPherson, een talent scout voor Sony Records, die haar een platencontract gaf bij Sony’s Epic/550 Records toen ze 14 was.
Moore’s eerste album, So Real, opgenomen in het begin van 1999, werd geproduceerd door Jive Records, hit-makers die hadden gewerkt met Spears, de Backstreet Boys, en ‘N Sync. Epic/550 en Transcontinental Media, die een grote rol speelden in het succes van de twee boy bands, lanceerden beide websites over Moore in maart 1999 om interesse in haar te wekken. Ze toerde met de twee bands als openingsact in de zomer van 1999, en kinderen overspoelden haar signeersessies na de shows (hoewel een paar Backstreet fans vijandig tegen haar waren vanwege een vals gerucht dat ze uitging met Backstreet Boy Nick Carter). So Real, dat Rolling Stone’s Matt Hendrickson beschreef als “een combinatie van de vereiste formule van up-tempo R&B deuntjes en sappige ballads,” werd uitgebracht in de herfst van 1999, en de vroege verkoop – 40.000 tot 60.000 exemplaren per week – was bescheiden voor tiener-pop acts met zo’n agressieve promotie. Maar haar eerste single, “Candy”, sloeg aan, en Moore kwam in 2000 terug met het album I Wanna Be With You, dat nieuwe songs en geremixte versies van “Candy” en andere So Real nummers bevatte, terwijl So Real zelf de platina miljoen-verkopen grens bereikte. Moore was verrast door het plotselinge succes. “Het is echt surrealistisch,” vertelde ze Hendrickson. “Ik dacht dat een platenmaatschappij een artiest van mijn leeftijd zou contracteren en zou wachten tot ik 17 of 18 was voordat ze me dingen zouden laten doen. Maar ik ben er meteen ingesprongen.”
Tegen de zomer van 2000 was Moore gastvrouw voor Mandy, een dagelijkse call-in en videoshow van een half uur op MTV, medegepresenteerd door Carson Daly. Dat jaar tekende ze een deal om te verschijnen in Neutrogena commercials. De pers merkte op dat ze een onschuldiger imago uitstraalde dan andere popsterren; TV Guide merkte op dat “ze de midriff-barende topjes van Britney Spears en Christina Aguilera vermijdt en bijna geen make-up draagt,” terwijl People verklaarde dat ze “een punch-zonder raunch” heeft. Het volgende jaar bracht ze het album Mandy Moore uit, dat zich beperkte tot conventionele liefdesliedjes (“I learned what love is/From loving you/I held you, I held everything I ever dreamed of,” zong ze in “From Loving You”). Beth Johnson van Entertainment Weekly gaf het album een B-, klaagde dat de teksten voorspelbaar waren, maar zei dat de “Oosterse ritmes, jangly percussives helpen haar te onderscheiden van de rest”, terwijl Stephen Thomas Erlewine van All Music Guide het 4½ sterren gaf en schreef, “Mandy Moore slaagt erin om meer hooks, melodie, beats, slimme productie en plezier in de 13 nummers te stoppen dan bijna al haar collega’s – opmerkelijk, het is een sterker album, door en door, dan Britney’s eerste twee albums of Christina’s plaat.”
Moore verscheen in haar eerste film in 2001, The Princess Diaries, maar zei dat acteren de muziek in haar leven niet zou vervangen. “Ik zal waarschijnlijk altijd meer gepassioneerd zijn over zingen. Er is een rush die ik krijg als ik live optreed, die ontbreekt als ik voor de camera sta,” vertelde ze Heather Matarazzo, een andere actrice in de film, toen ze elkaar interviewden voor Seventeen . (Toen het filmen begon, noemde Matarazzo Moore minachtend “Britney”, dus Moore nam wraak door Matarazzo “Wiener Dog” te noemen, de wrede bijnaam van haar personage in Welcome to the Dollhouse ; de twee werden uiteindelijk vrienden.) Moore ging in 2001 uit met acteur Wilmer Valderrama van That ’70s Show; zij gingen later dat jaar uit elkaar.
Filmsterrendom kwam in 2002, toen Moore de hoofdrol kreeg in het melodramatische tienerliefdesverhaal A Walk to Remember, waarin ze een onhandig geklede domineesdochter speelt die verliefd wordt op een populaire jongen. Hoewel Lisa Schwarzbaum van Entertainment Weekly de film een “tiener-angel sobathon” noemde en Moore’s charmes “uitzonderlijk”, verklaarde Time dat Moore “screen appeal and poise” toonde en voorspelde dat “wanneer de status van popster haar verlaat, ze misschien een filmster wordt, of iets kostbaarders: een goede actrice.” De film verdiende meer dan $30 miljoen binnen een maand na de release, en Moore’s vertolking van een vroom personage versterkte haar schone imago. In een People profiel met als kop “Gee Rated,” noemde Daly, haar MTV co-host, haar “een van de meest oprechte, liefste jonge vrouwelijke talenten die ik ooit heb ontmoet” en vroeg zich af hoe het zou zijn om haar boos te zien: “Ze moet een keer een pakking opblazen, toch? Misschien een teddybeer gooien?” Moore ontdekte een andere manier om zich te onderscheiden van andere blonde popsterren: Nadat de regisseur van A Walk to Remember haar had verteld dat ze haar haar bruin zou moeten verven om de rol te krijgen, besloot ze om een brunette te blijven. Daardoor voelde ze zich “zelfverzekerder”, vertelde ze aan People toen het blad haar in mei van dat jaar uitriep tot een van de 50 mooiste mensen van 2002. “Ik kijk naar foto’s van mezelf met blond haar en krimp ineen.”
In haar volgende grote filmrol, 2003’s How To Deal, speelde Moore een tiener die cynisch werd over de liefde door haar ouders en goede vriend te zien worstelen met relatieproblemen. Ze bracht een deel van 2003 in Praag door met het filmen van Chasing Liberty, waarin ze de hoofdrol speelt als een First Daughter die valt voor een Secret Service agent. In het script stond dat haar personage naakt moest zijn in één scène, maar ze weigerde haar kleren uit te trekken en koos in plaats daarvan voor een body double. Ze speelde een beetje met haar imago in Seventeen, waarin ze 60 dingen opsomde die ze wilde doen voor ze 30 werd, waaronder “Mijn hoofd scheren,” “Rijden op een motorfiets,” en “Een tatoeage laten zetten.” Ondertussen ontwikkelde zich een nieuwe romance met tennisster Andy Roddick. Ze ontmoetten elkaar toen ze How to Deal aan het filmen was in Toronto en hij daar in een toernooi speelde; toen haar moeder naar het toernooi ging kijken, liet Moore haar Roddick uitnodigen op de set. Moore zag hem de U.S. Open winnen in september 2003. Maar toen Roddick zich inschreef om de hoofdrol te spelen in een reality show, The Tour, wilde ze daar niets mee te maken hebben. “Mijn persoonlijke leven is mijn persoonlijke leven, en het is achter gesloten deuren,” de Chicago Tribune citeerde haar als gezegd.
In de herfst van 2003 keerde ze terug naar de muziek. Vlak voor de release van haar nieuwe album, was ze gastvrouw voor Lifetime’s kabelnetwerk “Women Rock! Songs From the Movies,” een special die aandacht vraagt voor borstkanker. “Het is leuk om een pauze te nemen en op een andere manier creatief te zijn, maar het is ook leuk om weer in deze schoenen te stappen,” vertelde ze aan de Los Angeles Times. “Ik heb de afgelopen twee jaar niet echt iets muziek-gerelateerds gedaan, dus dit evenement komt op een moment dat ik mijn gedachten op iets anders wil richten.”
Haar nieuwe cd, Coverage, is samengesteld uit liedjes van veelgeprezen singer-songwriters uit de jaren ’70 en ’80, zoals Joni Mitchell, Carly Simon, en John Hiatt. “We deden het zonder medeweten van de platenmaatschappij. Ik vond een producer met wie ik wilde werken en we werkten vanuit zijn garagestudio en deden het gewoon,” vertelde ze Entertainment Weekly’s Liane Bonin. “Op mijn 19e is mijn muzikale smaak veranderd. Ik weet dat het een linkse bocht voor me is, maar ik wil dat mensen van mijn leeftijd deze muziek horen. De recensies varieerden sterk. Ron Harris van de Associated Press, zoals geciteerd in de Chicago Tribune, schreef dat het album klonk “als karaoke op een mislukt vrijgezellenfeestje” en verklaarde dat Moore “geen persoonlijk tintje” aan de liedjes kon geven. Maar Spin verklaarde het “de beste verzameling van andermans liedjes sinds David Bowie’s klassieker uit 1973, Pinups. “Moore woont met haar ouders en jongere broer Kyle in een huis in Los Angeles, Californië, dat ze kocht voor 1,7 miljoen dollar. (Ze heeft ook een oudere broer, Scott.) Met Chasing Liberty en de tienerfilm Saved die begin 2004 uitkomen, en andere filmrollen die nog zullen volgen, speculeerden sommigen in de pers dat Moore misschien een nog mooiere toekomst heeft als actrice dan als zangeres. “Er gaat niets boven op het podium staan,” vertelde ze eind 2003 aan de Los Angeles Times – maar in gesprek met een schrijver van de Cincinnati Post een paar maanden eerder, leek ze blij te zijn dat haar carrière beide kanten op zou gaan. “Als een plaat succesvol is, dan komt er een tournee en dat kost tijd,” zei ze. “Als een film succesvol is en me andere kansen worden geboden, dan wil ik daar ook gebruik van maken.”