Kaal worden als je jong bent, is doodeng.
Ten eerste slaat het nergens op. “Worden oude mannen niet kaal?” denk je bij jezelf. Ik zou echt niet zoveel haar mogen verliezen. Ik weet nog dat iemand zei dat ik een terugwijkende haarlijn had. Ik was waarschijnlijk een jaar of 17. Ik moest het opzoeken. Ik dacht niet eens dat ik kaal zou kunnen worden, dus ik noemde het onschuldig mouten. Je weet wel, zoals honden doen – ik dacht dat het gewoon terug zou groeien.
Treurig genoeg was dit het begin van mannelijke kaalheid. Terwijl sommige jonge mannen aan de achterkant van het hoofd beginnen te veteren (de zogenaamde “kruin”), beginnen de meesten, zoals ik, aan de voorkant.
Mijn haarlijn bleef maar terugwijken, vooral rond de slapen. Mijn voorhoofd werd steeds groter. Ik probeerde de hoge terugwijkende haarlijn te verbergen door mijn haar naar voren te stylen. Dat lukte, althans voor een tijdje.
(Overigens kunt u hier meer te weten komen over het verschil tussen volwassen en terugwijkende haarlijnen.)
Van toen af aan was ik altijd paranoïde over het bedekken van mijn terugwijkende haarlijn.
Zwemmen was niet leuk, want het water zou onvermijdelijk mijn haarlijn blootleggen.
Warme dagen waren niet leuk.
Zweterig worden was niet leuk.
Meisjes die met mijn haar speelden, waren niet leuk.
Al met al was kaal worden eind tiener begin twintig klote.
Toen ik me realiseerde dat het mannelijke kaalheid was, was het iets waar ik me elke dag zorgen over maakte.
Nu ik erop terugkijk, ben ik niet verbaasd.
Niet alleen onze genen
Ik was genetisch voorbestemd voor haaruitval, met een kale vader en een kale oom van mijn moeders kant.
En alsof dat nog niet genoeg was, had ik ook nog een vreselijk dieet. Ik wist waarschijnlijk dat McDonalds niet erg gezond was en dat groenten “goed voor je” waren, wat die uitdrukking ook moge betekenen.
Ik ben er vrij zeker van dat als ik toen had geweten wat ik nu weet, ik nooit kaal zou zijn geworden.
Het waren mijn voedings- en leefgewoonten die een genetische aanleg voor haaruitval teweegbrachten. Ik wist diep van binnen dat dit niet natuurlijk was, ongeacht mijn familiegeschiedenis.
Laat me uitleggen wat ik bedoel.
Genetische aanleg is een terugkerend thema bij veel medische aandoeningen. Deze aandoeningen komen in families voor. Dit betekent dat je een groter risico loopt op de aandoening dan een willekeurig lid van de algemene bevolking.
Maar op enkele uitzonderingen na, is het daadwerkelijk manifesteren van de aandoening geen in steen gehouwen onvermijdelijkheid. Je omgeving tijdens je kindertijd en tot in je volwassenheid bepaalt vaak mee of je de aandoening manifesteert, of dat die voor altijd in je genen opgesloten blijft.
Haaruitval is hetzelfde. Wetenschappers begrijpen nog niet hoeveel genen er in totaal bij betrokken zijn, en op welke van onze 23 paar chromosomen al deze genen zich bevinden.
Maar wat op dit moment vrijwel zeker is, is dat er verschillende genen bij betrokken zijn. Hoe meer van deze “slechte” genen je hebt, hoe groter de kans dat je kaalheid vertoont. En hoe meer van deze genen je hebt, hoe jonger je bent als je haar begint te verliezen. En, voorspelbaar, hoe ernstiger je uiteindelijke kaalheid zal zijn.
Dit wordt polygene overerving genoemd.
Maar toch – kaal worden op je 20ste! Ongeacht iemands genen, kan dat natuurlijk zijn?
Hoe kan dat natuurlijk zijn op welke leeftijd dan ook?
En de waarheid is, in tegenstelling tot wat sommige artsen je zullen vertellen, dat patroonhaaruitval niet zo natuurlijk is. Wat ik ontdekte was dat “mannelijke kaalheid” zeer zeldzaam is bij inheemse, gezonde en stabiele stammen.
En het lijkt met elke generatie erger te worden.
Tot overmaat van ramp verliezen mannen niet alleen hun haar op steeds jongere leeftijd, maar de obsessie van de media met uiterlijk vertoon maakt hun haarverlies des te opvallender en pijnlijker.
Dus we hebben het perfecte recept voor een ramp. Aan de ene kant, in het tijdperk van internet en sociale media, is de nadruk op uiterlijk – inclusief gezond haar – nog nooit zo groot geweest.
Aan de andere kant, met het huidige standaarddieet dat grotendeels bestaat uit junkfood in de vorm van bewerkte, suikerrijke koolhydraten, is kaalheid een woekerend fenomeen.
Vóór de industriële revolutie kwamen sterk verwerkte koolhydraten en geraffineerde suikers bijna niet voor.
De verwerkte troep die we tegenwoordig in de schappen van supermarkten en fastfoodrestaurants vinden, wordt afgebroken tot suiker en komt in ons systeem terecht.
Als reactie geeft onze alvleesklier vervolgens een hormoon af dat insuline wordt genoemd. Dit breekt de suiker af en zet het om in energie. Maar uiteindelijk kan ons lichaam deze suikerstroom niet aan.
Onze cellen ontwikkelen dan resistentie tegen de effecten van insuline, en de bloedsuikerspiegel wordt permanent verhoogd.
In de medische literatuur wordt dit omschreven als insulineresistentie, en het wordt in verband gebracht met een verhoogd risico op hartziekten.
Het is veelzeggend dat wetenschappers nu een sterk verband hebben vastgesteld tussen kaalheid bij mannen en het risico op hartaandoeningen, en ook een direct verband tussen kaalheid en insulineresistentie.
Hoewel het fysiologische mechanisme dat aan dit verband ten grondslag ligt nog niet duidelijk is, is het een feit dat insuline in haarzakjes wordt aangetroffen. Het is heel goed mogelijk dat insuline een rol speelt bij de regulatie van het androgeenmetabolisme (hieronder besproken), evenals bij de haargroeicyclus.
Haaruitval en de mannelijke hormonen
Haaruitval is eigenlijk een teken dat er iets niet helemaal goed is met je lichaam. Het is een teken dat er iets onnatuurlijks aan de hand is waardoor de haarzakjes verdorren en afsterven.
Het is al lang bekend dat DHT het hormoon is dat direct verantwoordelijk is voor haaruitval.
Drugs zoals finasteride blokkeren het enzym (5-alpha-reductase) dat essentieel is voor het maken van DHT. Dit leidt tot een vermindering van de DHT-niveaus bij mensen die het geneesmiddel nemen, met als gevolg dat velen van hen vaak een vermindering van de snelheid van haaruitval ervaren. Sommigen laten zelfs een paar haren teruggroeien.
Maar DHT is een natuurlijk voorkomend hormoon, dat bij alle gezonde volwassen mannen wordt aangetroffen. Dus het blokkeren ervan op zo’n directe en dramatische manier met een evolutionair nieuwe, door de mens gemaakte verbinding, kan voorspelbaar leiden tot nare bijwerkingen.
Het eenvoudige concept dat de meeste mensen niet begrijpen, is dat het gaat om de gevoeligheid voor DHT, niet om de DHT op zich.
Haren aan de voorkant van het hoofd zijn gevoeliger voor DHT dan die aan de achterkant. Daarom vallen ze het eerst uit. Het is ook de reden waarom als je een haar van de achterkant van het hoofd naar de voorkant transplanteert, het meestal niet uitvalt (tenminste als het haarverlies gestabiliseerd is – meer hierover hieronder).
Zou het kunnen dat iets in onze moderne levensstijl de haarzakjes gevoeliger maakt voor DHT?
Het lijkt zeer waarschijnlijk dat dit het geval is.
Naast het sterk bewerkte junkfood dat de meesten van ons consumeren, zijn er tal van zaken die haaruitval waarschijnlijk verergeren. Bijvoorbeeld stress, een zittende levensstijl zoals de hele dag achter een bureau zitten, alcohol, roken, kraanwater, chemicaliën in shampoos, commerciële haarproducten, haardrogers, haarkleurmiddelen enz.
Je hoeft niet kaal te worden
Doordat ik me dit realiseerde, was ik in staat om mijn haaruitval te keren. Ik heb het terugtrekken en uitdunnen van het haar een halt toegeroepen en er vindt zelfs wat hergroei plaats, die ik kan versnellen.
Ik weet dat als ik me houd aan de technieken en gewoonten die me hier hebben gebracht, ik me geen zorgen hoef te maken over haaruitval. Dat is me nu duidelijk als ik kijk naar mensen die rond dezelfde tijd als ik hun haar zijn gaan verliezen. Hun haar is steeds slechter geworden, terwijl het mijne beter is geworden.
Dat is een rechtvaardiging van de krankzinnige hoeveelheid onderzoek en experimenten die ik erin heb gestoken om tot dit punt te komen.
Ik weet dat het soms hopeloos kan aanvoelen met haaruitval. Daarom heb ik deze website gemaakt, om de manieren waarop ik mijn haaruitval heb gestopt met jullie te delen.
Waarom is dit nog geen mainstream? Omdat het niet zo eenvoudig is als sommigen je willen doen geloven. Je haar op een natuurlijke manier redden is niet een pilletje slikken.
Je moet je eetpatroon en levensstijl veranderen.
Ondanks wat ze misschien zeggen, kan het de meeste mensen niet zoveel schelen.
Alleen wie hard naar deze informatie zoekt, zal er het beste van maken.
Ik maak me tegenwoordig geen zorgen meer over haaruitval. Ik weet dat als ik blijf bij wat bewezen heeft te werken, het goed komt. Als je meer wilt weten, blader dan eens door deze website. Het staat vol met gratis, hoogwaardige artikelen en andere bronnen.
Kaal worden op je zeventiende of vijfentwintigste is balen, maar het is niet hopeloos.
Voorkomen is de beste remedie
Dat gezegd hebbende, is het veel moeilijker om je haar opnieuw te laten groeien dan om het in de eerste plaats te behouden.
Er komt een punt waarop als de haarfollikel al enige tijd is geminiaturiseerd, het gewoon niet meer nieuw leven kan worden ingeblazen.
Als je delen van je hoofdhuid hebt die al glanzend zijn en geen kleine, fijne haartjes hebben, dan zul je waarschijnlijk niet in staat zijn om op die plekken opnieuw haar te laten groeien.
Daarom moet je meteen actie ondernemen, te beginnen vandaag.
Het goede nieuws is dat nadat u uw haaruitval hebt gestabiliseerd en fijn haar hebt laten hergroeien dat sluimerde, u altijd haar kunt transplanteren in de resterende gebieden.
Dus het voorkomen van het verlies van nog meer haar moet uw nummer één prioriteit zijn. Ik wou dat ik deze informatie had geweten toen ik 17 was.