Yogadocenten die voor hun fysieke fitheid uitsluitend op hun yogapraktijk vertrouwen, realiseren zich op latere leeftijd vaak de tekortkomingen van de traditionele houdingen en kijken naar andere vormen van lichaamsbeweging als onderdeel van hun algehele zelfzorg. Met name het toevoegen van een vorm van krachttraining kan vaak gerechtvaardigd worden. Echter, de integratie van krachttraining in de yogabeoefening als een marketing invalshoek wordt gemakkelijk misleidend.
Ondanks de discussies over wat iets tot een yogabeoefening maakt, zijn intenties en doeleinden van belang. Zelfs als men besluit dat de beoefening van yoga beperkt kan worden tot fysieke fitheid, houden veel beweringen van goedbedoelende leraren geen stand bij nadere beschouwing. En als we het erover eens zijn dat yogabeoefening gaat over het verlichten van pijn, of spirituele evolutie, dan zal het simpelweg vinden van manieren om krachttraining op de mat te integreren onvoldoende zijn voor de uitdaging die voor ons ligt.
Krachttraining is geen vervanging voor zelfonderzoek.
Ik was altijd een van die mensen die nooit iets anders deden dan yoga. Studenten vroegen me altijd of ik ooit andere vormen van lichaamsbeweging deed en ik zei altijd dat ik niets anders nodig had. Totdat ik voelde van wel. Na mijn veertigste jaar voldeed mijn fysieke yogabeoefening niet alleen niet meer aan mijn behoeften, maar droeg het zelfs bij aan mijn pijn. In het proces om de situatie aan te pakken, kreeg mijn fysieke beoefening een meer specifieke bedoeling. Het gebruik van houdingen voor kracht en flexibiliteit maakte het alleen maar erger. Maar door mijn houdingen strikt te gebruiken als een middel om een diepere gevoeligheid en bewustzijn te cultiveren, zodat ik mijn patronen beter kan identificeren, heb ik de bronnen van mijn lijden kunnen aanpakken.
Ik ben ook begonnen krachttraining te onderzoeken als een apart ritueel van mijn yogabeoefening. Ik besloot dit te doen vanwege een eenvoudig idee: als ik in staat wil zijn om iets zwaars met vertrouwen op te tillen, dan moet ik oefenen om iets zwaars met vertrouwen op te tillen. Ik was onlangs met mijn vrouw bij een Home Depot geweest om tegels te kopen en toen het tijd was om die dozen op een kar te laden, viel het me op hoe bezorgd ik was dat zo’n simpele handeling me zou kunnen verwonden. Dus heb ik de hulp ingeroepen van een professionele trainer en in de loop van een paar maanden ben ik meetbaar sterker geworden in het tillen van dingen (met gewichten kun je dat objectief meten). En ik voelde me zeker zelfverzekerder. Maar mijn nieuwe kracht en zelfvertrouwen weerhielden me er niet van om mezelf te overbelasten en weer terug te vallen in dezelfde pijnpatronen.
Stere spieren betekenen niet minder pijn of meer welzijn.
De doeltreffendheid van krachttraining hangt af van wat mijn gewenste resultaat is. Ik kan me inspannen om sterker te worden in het optillen van dingen, het gebruik van elastieken of het uitvoeren van armzwaaibewegingen, maar tegelijkertijd nog steeds veel pijn hebben en me onwel voelen. Dit wil niet zeggen dat krachttraining geen voordelen heeft, ik ben van plan om met mijn trainer te blijven werken omdat ik het prettig vind om dingen met meer zelfvertrouwen op te kunnen tillen. Maar de implicatie dat krachttraining mijn yoga zal verbeteren, alsof mijn yoga meer een kwestie is van fysieke fitheid dan van geestelijk welzijn, is zowel onnauwkeurig als misleidend. Als het vergroten van kracht het doel is, dan moeten we ons afvragen: “Sterker om wat te doen?”
Ik vraag me af of het ontwikkelen van kracht als een abstract concept gescheiden van een specifieke taak, alsof het aangaan van duwende en trekkende acties ongeacht wie we zijn of wat we willen of nodig hebben, echt enig impliciet voordeel heeft. Als je naar de Instagram-video’s kijkt die door veel yogaleraren worden gedeeld, zou je zeker denken dat er iets te winnen valt door houdingen te bekijken door de lens van bewegingswetenschap. En misschien is dat ook wel zo. Maar de verwarring van het creatief integreren van krachttrainingprincipes in de uitvoering van yogahoudingen met meer “geavanceerde” of “vaardige” beoefening is ongelukkig omdat het reductionisme de helende aspecten van yoga verdoezelt die de bewegingswetenschap niet kan verklaren of meten.
Krachttraining is heilzaam, maar yoga is beter zonder.
Werken met een trainer om mijn kracht te vergroten is zeker een deel van wat ik “mijn yoga” zou noemen, maar het is geen Hatha Yoga beoefening. De betrokkenheid van mijn ademhaling en lichaam in de context van een yogabeoefening heeft als specifiek doel het ontwikkelen en versterken van volgehouden aandacht als bouwsteen voor een helderder waarneming en het intuïtief vinden van een zinvolle richting. Elk ander doel dat aan de beoefening van yogahoudingen wordt toegevoegd, kan weliswaar aantrekkelijk zijn voor een breder scala van mensen, maar is uiteindelijk toch niet meer dan een afleiding.
En ja, ik heb zojuist een idee verkondigd over wat yoga beoefening is. U kunt het er niet mee eens zijn. Maar als je denkt dat yoga over dezelfde dingen gaat als ik, dan moeten we ophouden met het in stand houden van dezelfde oude lokaas-en-ruil ideeën die yoga hebben veralgemeend. Het aantrekken van meer mensen naar yoga voor kracht en flexibiliteit betekent niet dat meer mensen in de diepere aspecten van yoga komen. Pas als mensen stoppen met yoga voor kracht en lenigheid, ontdekken ze de rest. Krachttraining en bewegingsleer zijn interessante en waardevolle gebieden van studie die zeker iemands ervaring van het leven kunnen verbeteren, maar het ongemak van yoga’s subjectiviteit en nuance is ook haar grootste kracht. Want alleen in de niet-empirische ruimte van onze eigen verbeelding kunnen we de grote bron van onaangesproken kracht die ons ter beschikking staat, versterken of ondermijnen.