Mia Wallace, de knappe echtgenote van de bekende gangster Marcellus Wallace, zakt onderuit in haar pluchen witte bank terwijl ze rook uitademt van de handgerolde sigaret die ze vasthoudt. Over de stereo speelt Urge Overkill’s cover van Neil Diamond’s “Girl, You’ll be a Woman Soon,” waarop Mia haar hoofd buigt terwijl ze rookt. Ze speelt met een Zippo-aansteker en draait hem heen en weer. Mia klikt hem dicht en stopt hem terug in de zak van de mannenoverjas die ze draagt en die haar tengere gestalte opslokt. Haar hand vindt iets anders in de zak, dat ze eruit haalt om het lui te inspecteren. Haar ogen, half dichtgeknepen van slaperige tevredenheid, worden wijder als ze herkent wat ze vasthoudt: een zakje wit poeder, witter dan de bank waarop ze zit of het overhemd dat ze draagt. Ze trekt haar wenkbrauwen op en begroet het zakje als een oude vriend, met een “hallo” dat weerklinkt op de Dolby 5.1 soundtrack. Ze knipt het poeder in lijnen met een geoefende hand en het is duidelijk dat ze dit al eerder heeft gedaan. Mia wrijft haar handen tegen elkaar, raapt haar handzaam opgerolde honderd-dollarbiljet op en snuift het spul. Ze gaat snel rechtop zitten, wrijft woest in haar neus en knijpt haar ogen dicht. Ze jammert bij het besef dat er hier iets heel erg mis is. Ze haalt haar hand weg van haar neus en een streep bloed, slechts iets lichter dan haar kleur nagellak, komt uit haar neusgat. Mia trilt, haar ogen rollen rond in haar hoofd en ze valt achterover op de bank. Het liedje dooft, de scène wordt zwart, en Mia wordt een vrouw.
Cocaïnehonger
In Quentin Tarantino’s Pulp Fiction gaan zijn personages op zoek naar valse roesmiddelen om hun ongelukkigheid te maskeren. Meermaals zien we Mia, gespeeld door Uma Thurman, cocaïne snuiven, vaak zelfs voordat we Mia zien, wat suggereert hoe essentieel de drug is voor de persoonlijkheid die ze heeft gecreëerd. Door de effecten en achtergronden van cocaïne te begrijpen, kunnen we inzicht krijgen in de kernproblemen achter Mia’s afhankelijke persoonlijkheid en haar overmatig snuiven.
Korte termijn, het verhoogt iemands hartslag en lichaamstemperatuur, waardoor sensaties worden verhoogd. Je voelt intense euforie en focus, wordt moediger of geestiger of meer zelfvertrouwen. Misschien vind je jezelf wel iets leuker met cocaïne. Maar dan slaat de misselijkheid toe, en de tasthallucinaties zijn niet zo mooi meer, en je bent zo mager geworden – cocaïne telt als een maaltijd, toch? – en de slapeloosheid begint je in te halen, net als het intense verlangen naar nog een stoot. Het zorgt ervoor dat je hart sneller gaat kloppen terwijl je bloedvaten zich vernauwen, een dodelijke combinatie die resulteert in een vergroot hart dat minder goed in staat is om bloed efficiënt rond te pompen. Als je er eenmaal verslaafd aan bent, leidt het tot ernstige depressies (niet iets waar Mia meer van nodig heeft in haar leven, maar daar komen we later op terug).
I Get By with a Little Help from my Heroin
Terwijl de prevalentie van cocaïne en andere drugs in de jaren negentig afnam, was heroïne bezig aan een opmars. Het recreatieve gebruik kwam na het medische, en een blik op de geschiedenis van heroïne zou kunnen blootleggen welke gebreken Vince (John Travolta) vindt dat hij heeft die hij probeert te bedekken met heroïne.
Heroïne is eigenlijk diamorfine, een opioïde drug die een uitloper is van morfine. Het werd aanvankelijk in ziekenhuizen gebruikt als een manier om de verslaving van patiënten aan de morfine die ze tijdens de behandeling kregen, te doorbreken, door er in plaats daarvan een nieuwe verslaving van te maken. De diamorfine sluit zich aan op opioïde receptoren in de hersenen, waardoor men een gevoel van slaperige tevredenheid krijgt, evenals een gevoel van buiten de ervaringen staan. Mensen beginnen te “knikkebollen”, in een afwisselend wakkere en slaperige toestand.
Lance zegt tegen Vince als hij aan hem verkoopt: “Ik heb geen ballonnen meer, is een zakje goed?” Deze zin stond niet in het originele script, dus waarom is hij toegevoegd? Omdat Mia de heroïne niet voor cocaïne zou hebben aangezien als het niet in een plastic zakje had gezeten, zoals cocaïne meestal wordt geleverd. Heroïne wordt meestal verhandeld in ballonnen, zodat iemand die heroïne bij zich heeft en in de problemen komt met de wet, de ballon in zijn geheel kan inslikken om hem later intact terug te vinden. Zakjes zouden door het maagzuur snel in de darmen worden afgebroken en leiden tot de dood door een overdosis. Ook koopt Vince een ongewoon grote hoeveelheid heroïne per keer, ongeveer de hoeveelheid die een rijke vrouw als Mia aan cocaïne zou hebben. Deze zin is aan de film toegevoegd om de eerste fout in een reeks te benadrukken die ertoe leidt dat Mia een overdosis heroïne krijgt.
Niet alles wat blinkt
Mia Wallace mag dan in een indrukwekkend extravagant huis wonen en Vincent Vega mag dan in een knalrode Chevy Malibu cabriolet rijden, maar al deze mooie speeltjes bevredigen geen van beide personages. Ze hebben het gevoel dat er iets ontbreekt in zichzelf en proberen de gaten in hun karakter op te vullen met drugs. Hoewel ze zich tot verschillende middelen wenden, is het effect uiteindelijk hetzelfde: ze creëren alter ego’s.
Mia Wallace voelt zich verstikt. Ze is getrouwd met Marcellus Wallace, een van de meest gevreesde mannen in Los Angeles; dit onderscheid geeft haar een comfortabel leven, maar dwarsboomt haar pogingen om vrienden te maken. Er doen zelfs geruchten de ronde onder Marcellus’ knokploegen over wat er gebeurt met mensen die te vriendelijk worden tegen mevrouw Wallace. Ze hunkert naar een eigen imago, iets om zich te onderscheiden van anderen en zelfs van zichzelf. Ze creëert een alter ego dat moediger, vrolijker en minder verveeld is met de huisregels van haar overbezorgde echtgenoot. Helaas verschijnt dit levendige alter ego alleen met behulp van cocaïne. Haar alter ego speelt een grotere rol dan de onbewerkte versie van Mia. We zien slechts delen van de echte Mia, nooit het geheel. Als Vincent bij het huis van Marcellus aankomt, zien we haar lippen als ze in de intercom spreekt, haar achterhoofd als ze naar de monitoren kijkt en haar voeten als ze blootsvoets naar de kamer loopt waar Vince wacht. We zien haar pas in haar geheel nadat ze de cocaïne al heeft gesnoven. Mia wilde nooit zichzelf zijn; ze droomde ervan actrice te worden, zodat ze kon leven van het doen alsof ze iemand anders was. Haar “vijftien minuten” kwamen uit een pilootaflevering die bijna, maar niet helemaal, goed genoeg was om door te gaan voor een volledig seizoen. Het personage dat ze speelt in “Fox Force Five”, Raven McCoy, is het dodelijke, badass type; ze staat bekend als de “dodelijkste vrouw ter wereld met een mes”, dus ze heeft de bekendheid die Mia voor zichzelf wil (pg 35). Raven is ook een illusionist, wat Mia probeert als ze Vince ervan probeert te overtuigen dat wie ze hem laat zien de waarheid is.
Mia is niet de enige met een alter ego. Vincent speelt verschillende personages, hoewel zijn sociale een heroïne vereist om te debuteren. Zijn eerste personage is de boef die hij speelt voor Marcellus Wallace. Jules (Samuel L. Jackson) zegt op een gegeven moment zelfs tegen hem dat ze “in karakter moeten komen” voordat ze een paar punkjongeren op Marcellus’ shit-lijst in elkaar gaan slaan (pg 14). Zijn andere karakter is een versie van zichzelf die eigenlijk tevreden is met zijn leven. Vincent laat niet merken dat hij ontevreden is, maar hij droomt van een ander leven dan het leven dat hij heeft. Wanneer Vince voor het eerst wordt geïntroduceerd spreekt hij met Jules over de verschillen tussen Amerika en Europa. Hij haalt herinneringen op aan zijn tijd in Amsterdam, een onderwerp waar hij vaak op terugkomt. Zijn reislust verraadt zijn ontevredenheid met zijn leven, en dat is waar de heroïne om de hoek komt kijken. De heroïne zorgt voor een slaperige, tevreden toestand, maar ook voor een afstand van de wereld om hem heen. Hij kan het leven waarin hij vastzit aan, maar droomt ook van die verre oorden waar hij over praat. Dus terwijl Mia cocaïne kiest om haar saaie, rijke leven op te fleuren, kiest Vince heroïne om aan het zijne te ontsnappen.
Scheve zelfportretten
Hoewel de effecten van cocaïne en heroïne beide vrij consistent zijn over gebruikers heen, is de algemene ervaring uniek voor elke persoon. Gebruikers komen er aan de andere kant uit met nieuwe inzichten over hun leven en verlangens. Bryan Lewis Saunders, een kunstenaar, deed een experiment waarbij hij elke dag een nieuwe drug of bedwelmend middel uittestte en een zelfportret maakte onder de invloed van elk middel om inspiratie op te doen. Zijn project is getiteld “Under the Influence.” Hij verklaarde dat zijn reden voor het project was dat hij “op zoek was naar andere ervaringen die de perceptie van zichzelf diepgaand zouden kunnen beïnvloeden”. Zijn zelfportretten vertellen over zijn persoonlijkheid onder elke invloed, en weerspiegelen ook de perceptie van Mia en Vince terwijl ze respectievelijk cocaïne en heroïne gebruikten.
Saunders zelfportret dat hij maakte terwijl hij “coked up” was, heeft overdreven arceringen, vette en grillige lijnen, en tekeningen van willekeurige, niet met elkaar verbonden scènes. Het portret verbeeldt onvoorspelbaarheid en overdrijving van de werkelijkheid, waar Mia naar op zoek is als ze cocaïne snuift. Ze hunkert naar opwinding om haar kleine vergulde kooi op te schudden.
Saunders’ portret terwijl ze heroïne gebruikt heeft een bijna droomachtige kwaliteit, een resultaat van “on the nod” zijn en dingen zien die net zo fantastisch zijn als ze wakker zijn of slapen. De lijnen zijn wankel getrokken, waarschijnlijk door het neveneffect van zwaarte in de ledematen. De belangrijkste focus van het portret ligt niet op het gezicht maar eerder op de olifant en de vogel erboven, waaruit blijkt dat Saunders meer met zijn droom bezig was dan met zichzelf. Het portret lijkt echt onaf. Vince geeft de voorkeur aan heroïne omdat het zijn leven completer laat voelen. Het stelt hem ook in staat gemakkelijker de overgang te maken tussen verschillende versies van zichzelf, zoals het vormeloze gezicht onderaan laat zien. Het ziet eruit alsof het druipt, kneedbaar is, iets dat hij kan kneden tot wat hij wil dat het wordt. Het helpt hem zijn alter ego op te wekken.
Becoming a Woman/Resurrection
Zoals in de scène in het begin beschreven, vergist Mia zich in het zakje heroïne dat in Vincents jasje is gevonden als een zakje cocaïne. De diegetic muziek die speelt suggereert dat Mia iets zal moeten doen wat ze nog nooit heeft gedaan, iets waar ze een maagd in is (zoals het snuiven van gekke heroïne), om een vrouw te worden. Als ze de kleine schat voor het eerst vindt, zegt ze een lief “hallo” tegen de tas, een die vaag weergalmt alsof haar stem zichzelf overlapt. Het klinkt als een vergissing, die de mogelijkheid van andere vergissingen suggereert. Het voegt een hoorbare laag diepte toe aan het belang achter Mia’s beslissing om het poeder dat ze vindt op te snuiven, haar bijna fatale fout. Als de opwinding haar overvalt, maakt de camera een wankele close-up, die de wilde desoriëntatie van haar gedachten weergeeft. Haar gezicht vult het scherm en verduistert de buitenwereld zoals de heroïne dat doet met haar hersenen, zoals Vince probeert te gebruiken.
In een poging haar te redden, rijdt Vince haar bewusteloze lichaam naar het huis van Lance, waar hij weet dat er een shot adrenaline voor noodgevallen te vinden is. Adrenaline, of epinefrine, kan worden gebruikt om een hart dat is gestopt weer op gang te brengen, omdat het een hormoon is dat het hart stimuleert en de bloeddoorstroming bevordert, hoewel vier op de vijf mensen die adrenaline krijgen om hun hart weer op gang te brengen, aanzienlijke hersenbeschadiging oplopen. Epinefrine-injecties in het hart zijn voorbehouden aan patiënten die lijden aan een hartstilstand of een overdosis opiaten. Maar Vince weet dat het misschien zijn enige manier is om de vrouw van de baas te redden. Als Mia op Lance’s vloer ligt, ligt ze languit met haar armen uitgestrekt alsof ze gekruisigd is, mogelijk omdat ze een beeld van zichzelf heeft laten zien dat ze niet heeft gecultiveerd. Lance beschrijft de beweging die nodig is om haar hart te bereiken als een stekende beweging en doet gewelddadig alsof hij in haar borst steekt. Ironisch genoeg zou één van Mia’s alter ego’s, Raven McCoy, waarschijnlijk de beste optie zijn geweest om deze daad uit te voeren, gezien haar expertise met steken. Maar ze is nog minder echt dan de Mia die we gewoonlijk zien en Vincent moet de daad doen. Hij telt op tot hij “drie” zegt, even gewelddadig als hij de naald naar beneden steekt en even gewelddadig als Mia ontwaakt. Eindelijk zien we de ware Mia in plaats van haar alter ego. Het enige wat nodig was, was dat ze bijna stierf om haar wakker te maken.
Van maagden tot veteranen
In Pulp Fiction zoeken Mia en Vince allebei de hulp van illegale drugs om de delen van zichzelf te vervullen die ze missen. Mia ontsnapt aan haar helikopterhubby door sneeuw te snuiven, wat haar helpt om voldoening te vinden in haar beperkte leven. Vincent overschrijdt de Amerikaanse grenzen met een naald in zijn arm en droomt van Amsterdam en andere vreemde plaatsen. Mia merkt dat ze cocaïne nodig heeft om zichzelf leuk te vinden en denkt dat anderen haar zo ook het beste zullen vinden. Het helpt haar plezier te vinden in een leven waarin ze gevangen zit. Vincent gebruikt heroïne als een middel om te ontsnappen aan zijn leven, dat altijd balanceert tussen leven en dood. Terwijl Mia heroïne gebruikt om geaard te blijven in haar leven, gebruikt Vince heroïne om weg te vliegen van het zijne.
“Heroïne.” DrugFacts:. National Institute on Drug Abuse, okt. 2014. Web. 23 feb. 2016.
Saunders, Bryan Lewis. “Bryan Lewis Saunders – DRUGS.” Bryan Lewis Saunders – DRUGS. N.p., n.d. Web. 22 feb. 2016.
Thompson, Dennis. “Twijfels over de veiligheid van adrenaline-shots.” MedicineNet. HealthDay, 1 dec. 2014. Web. 20 Apr. 2016.
“Short- & Long-Term Side Effects of Cocaine – Brain Damage – Drug-Free World.” Short- & Long-Term Side Effects of Cocaine – Brain Damage – Drug-Free World. N.p., n.d. Web. 20 Feb. 2016.