Wittestaartherten paren in de herfst van oktober tot begin december. Hun baby’s, reekalfjes genoemd, worden ongeveer zeven maanden later in het vroege voorjaar of de zomer geboren. Witstaartherten worden beschouwd als een eenoudergezin, wat betekent dat slechts één ouder (de hinde) voor de reekalfjes zorgt. Kort voordat de hinde klaar is om te bevallen, kiest ze een geboorteplaats, een plek bedekt met vegetatie die helpt om haar kalveren te verbergen voor roofdieren. Eenmaal daar, verjaagt ze alle andere herten die het gebied proberen te betreden, zelfs haar eigen kroost. Haar huidige vrouwelijke nakomelingen kunnen zich later bij haar en haar pasgeborenen voegen, maar de mannetjes zullen ofwel vrijwillig vertrekken ofwel voorgoed verdreven worden om hun eigen leven te beginnen.
Koninkjes bij de geboorte
Koninkjes wegen bij de geboorte ongeveer 8 pond en tweelingen komen vrij vaak voor, vooral als de hinde gedurende haar hele zwangerschap gezond en goed gevoed is geweest. Ze zijn hulpeloos bij de geboorte, maar kunnen binnen het eerste uur al staan en een paar stappen zetten. Omdat het bloed en de vloeistoffen op de geboorteplaats roofdieren kunnen aantrekken, leidt de hinde het reekalf naar een nieuwe beschutte plek, een vorm genoemd, zodra ze op de been is. Als ze een tweeling heeft, kan de voedster elk reekalf in een aparte vorm plaatsen, tot 200 meter uit elkaar, zodat als er één wordt ontdekt door een roofdier, het tweede veilig blijft. Bij de geboorte is de roodbruine vacht van de reekalfjes bezaaid met witte vlekken. Hierdoor zijn ze bijna onzichtbaar voor roofdieren als ze roerloos tussen de vegetatie liggen.
Het eerste jaar van het reekalf
De reekalfjes brengen hun eerste drie tot vier weken door in de vorm, of tot hun wankele poten sterk genoeg zijn om hun moeder bij te houden. De voedster zorgt niet non-stop voor haar kalveren; omdat haar kalveren reukloos geboren worden, houdt de voedster afstand, behalve tijdens het zogen, om te voorkomen dat haar eigen geur roofdieren naar hen lokt. De kalveren worden geboren met het instinct om stil en rustig te blijven terwijl hun moeders weg zijn. Het komt vaak voor dat mensen pasgeboren reekalfjes alleen in een veld of bos zien liggen en ten onrechte denken dat ze wees zijn, maar dat is bijna nooit het geval! Als dit u overkomt, geniet dan van het moment en ga dan rustig verder. Hoewel de moeder van het reekalfje waarschijnlijk niet zichtbaar is, is het waarschijnlijk dat ze ergens in de buurt is. Als het reekalfje u begint te volgen, duw dan zachtjes op zijn schouder tot het gaat liggen en loop dan langzaam weg. Dit is dezelfde manier waarop de voedster aan haar reekalf zou zeggen dat ze wil dat het verborgen blijft.
Na ongeveer drie weken verstoppen, kunnen de reekalfjes snel genoeg rennen om hun moeders bij te houden en beginnen ze hen overal te volgen. De beschermende dieren beginnen hun jongen te tonen hoe ze voedsel kunnen vinden, maar zelfs nadat de jongen beginnen te grazen of te snuffelen, zullen ze nog enige tijd blijven zogen. Uiteindelijk zullen ze uitsluitend afhankelijk zijn van het voedsel dat ze als volwassen dieren zullen eten: eikels, maïs, sojabonen, paddestoelen, grassen, boombladeren, knoppen, twijgen en schors, wilde druiven, appels en diverse struiken.
Navigating Life on Their Own
Wittestaartherten worden als reekalf beschouwd tot ze een jaar oud zijn; dan worden ze jaarlingen genoemd. Het sterftecijfer onder zowel reekalfjes als jaarlingen is hoog. Ze worden gedood door roofdieren (wolven, coyotes, beren en bobcats) slechte weersomstandigheden, ziekte, of een gebrek aan moederlijke zorg als hun moeder wordt gedood of hen in de steek laat. Onderzoekers schatten dat 30% tot 40% van de witstaartherten in hun eerste of tweede jaar sterft.
Na hun tweede jaar worden de wijfjes wijfjes genoemd en de mannetjes bokken of herten. Vrouwelijke witstaarten blijven bij hun moeder tot ze ongeveer twee jaar oud zijn. Mannetjes verlaten hun moeder na het eerste jaar. Het onderscheid tussen het mannelijke en het vrouwelijke geslacht wordt gemakkelijker naarmate ze opgroeien. Vrouwtjes hebben een slanker postuur en hebben geen gewei. Mannetjes zijn groter en beginnen enkele maanden na de geboorte een gewei te krijgen. Zij werpen hun gewei elk jaar in de winter af, en beginnen elk voorjaar met de aangroei van een nieuw paar. De leeftijd van een hert kan niet nauwkeurig worden bepaald aan de hand van de grootte of het aantal punten (tanden) op een gewei. De ontwikkeling van het gewei wordt bepaald door de voeding, niet door de leeftijd, hoewel oudere, meer ervaren bokken de neiging hebben om de grootste geweirepen te laten groeien.