Is het een fetisj of is het echt incontinentie? Deze vraag stel ik mezelf nu al jaren. Maar één feit blijft: ik draag altijd een luier. Waar ik ook ben, en waar ik ook ga; ik draag een luier. Al jaren ben ik op de hoogte van de ABDL Community. Ik heb geprobeerd om ABDL gerelateerde verhalen op deze pagina te zetten, maar ik vraag me af of ik wel onder de ABDL categorie thuis hoor. Er is namelijk een reden waarom ik zo vaak luiers draag; en het is eigenlijk een heel duister verhaal.
Hiervoor moeten we even terug in de tijd naar het magische jaar 2001. Ik was 3 jaar oud, en de wereld was veel eenvoudiger. Mijn ouders werkten overdag in Oakland Californië. Ik daarentegen, werd afgezet bij een kinderdagverblijf buiten de stad. Ik herinner me niet veel van dat dagverblijf. Ik was veel te jong. Maar omdat ik toen nog zo jong was, werd ik pas zindelijk toen ik 4 jaar oud was.
Over het kleine kinderdagverblijf waar ik heen ging, was een dame die me misbruikte. Ik weet niet waarom, maar ze koos mij uit, uit alle andere peuters.
In het centrum zelf was een privé-kamer waar de peuters hun luiers op een luiertafel moesten verschonen. In plaats van mij op de tafel te verschonen, zoals ze bij de andere peuters deed, pakte ze me bij mijn pols en duwde me met geweld de badkamer van het personeel in, met het licht uit. Dan gooide ze de deur dicht en op slot. Er waren geen ramen in die kamer, en ik was niet groot genoeg om bij de lichtschakelaar of het deurslot te komen; de badkamer was extreem donker.
Toen ik pas drie jaar oud was, was ik hier doodsbang voor. Meestal plaste ik in mijn broek en schreeuwde dat ze me eruit moest laten, terwijl ik op de grond lag te huilen. Ik wist niet beter op die leeftijd. Soms liet ze me daar wel 15 tot 20 minuten opgesloten zitten. Ze deed dit nooit bij de andere peuters, dus waarom deed ze dit bij mij? Dat weet ik niet.
Andere keren pakte ze me vast, leidde me naar het toilet van het personeel, sloot de deur achter ons, en drukte me fysiek tussen haar benen terwijl ik op mijn plaats plaste.
Het ergste was echter wanneer ze me op het toilet zette en dan bovenop me ging zitten terwijl ik op mijn plaats plaste of scheet. Haar gewicht drukte op mijn kleine lichaam terwijl ik schreeuwde en huilde van de pijn.
Toen mijn oma me op een dag mee naar huis wilde nemen, vond ze overal op mijn kleine lichaam enorme blauwe plekken en grijpstriemen. Op dat moment ging mijn oma naar die mevrouw toe en begon een verbaal gevecht met haar. Mijn oma zou er uiteindelijk voor zorgen dat die mevrouw haar baan zou opzeggen, nadat ze mijn blauwe plekken en striemen aan de baas van die mevrouw had laten zien.
Mijn oma gelooft dat dit de aanleiding was voor mijn luiergebruik, tot ver in de toekomst. Jarenlang was ik mijn tijd in die crèche helemaal vergeten. Ik heb nooit geweten waarom ik zo’n sterk verlangen had om luiers te dragen.
Een paar weken geleden belde ik mijn grootmoeder en vertelde haar over mijn verlangen om luiers te dragen. Dit was niets nieuws voor haar. Mijn familie wist al sinds mijn negende dat ik luiers wilde.
Toen mijn grootmoeder me dit verhaal uitlegde, hield alles echter op. Op dat moment kwamen ook de herinneringen aan dat kinderdagverblijf weer bij me boven.
Toen ik opgroeide, had ik vaak ruzie met mijn moeder over mijn luier-draagwens. In mijn tienerjaren nam mijn moeder me mee naar allerlei doktoren, omdat ze dacht dat er echt iets mis met me was. Er werden veel hatelijke woorden gesproken over deze zaak tussen mij en mijn moeder. Op een gegeven moment, toen ik 14 was, ontdekte mijn moeder dat ik slipjes onder mijn bed had en gaf me een klap in mijn gezicht. Ze zei in haar eigen woorden, “Dit spul is alsof je aan de verdomde heroïne zit”.
Mijn luiergebruik heeft me in de loop der jaren alleen maar schaamte en schuldgevoel bezorgd. Ik denk echter niet dat het iets verandert aan mij als persoon. Na het opzoeken van soorten incontinentie vond ik een term die voor mij relevant is: “verlegen blaas” of “paruresis-incontinentie”. Deze vorm van incontinentie is eigenlijk een vorm van angst die mensen ervan weerhoudt naar het toilet te gaan.
Ik heb mijn blaas altijd extreem lang kunnen ophouden. Toen ik 17 was, zat ik op een 27 uur durende vlucht naar Engeland. Ik kon mijn blaas bijna 23 uur van de vlucht inhouden. Toen ik eindelijk opstond om naar het toilet te gaan, had ik erge pijn. Ik ging terug naar mijn stoel en viel flauw. Ik heb nog steeds problemen om mijn blaas gedurende lange periodes op te houden. Het gaat zover dat ik bijna flauwval als ik eindelijk mijn vocht kwijt ben.
Mijn oma denkt dat dit ook komt door die mevrouw van het kinderdagverblijf.
Dus, is het een fetisj of is het echt incontinentie? Misschien zullen we het nooit weten. Ik denk echter niet dat het iets aan mij verandert. Als vrouw kan ik het verleden niet veranderen; en niemand hoeft iets te weten over mijn luiergebruik, behalve ikzelf (en met wie ik dat wil delen). Zo hoort het ook.
Vanaf vandaag draag ik deze luiers voor volwassenen: “Certainty Unisex Briefs”. Ik draag ze elke dag en ’s nachts. Ik koop ze met lipjes bij Walgreens in de maat medium. Om eerlijk te zijn, ik draag geen ABDL luiers. Het is niet omdat ze duur zijn. Het is omdat ik er geen plezier in heb om een baby te zijn en me als een baby te gedragen. Persoonlijk draag ik ook niet graag grote, logge luiers met een plastic rug voor dagelijks gebruik. Ik werk, reis en zweet elke dag; van luiers met een plastic achterkant krijg ik uitslag en voel ik me ongemakkelijk. Mijn “Certainty Unisex Briefs” zijn moeilijk om in te werken, maar ze houden me de hele dag en zijn niet onhandelbaar.