De ‘stemhebbende th’ /ð/ en ‘stemloze th’ /θ/ klanken zijn het enige paar Engelse klanken die een enkele, gemeenschappelijke spelling delen. Daarom worden de ’th-klanken’ in deze ESL/ELL-uitspraakles samen behandeld.
Zonder het feit of ze stemhebbend of stemloos zijn, zijn de /ð/ en /θ/ bijna identiek; het puntje van de tong bevindt zich achter de bovenste voortanden. De wrijving ontstaat tussen het puntje van de tong en de bovenste voortanden. Subtiele wrijving kan ook optreden tussen de bovenkant van de voorkant van de tong en de tandkam. De lippen worden tijdens het voortbrengen van beide ’th-klanken’ ontspannen gehouden.’
Een alternatieve methode om de ’th-klanken’ voort te brengen is het puntje van de tong tussen de bovenste en onderste voortanden te plaatsen. Hoewel deze methode de juiste klank voortbrengt, levert zij vaak problemen op bij de overgang van en naar andere klanken. Dit komt doordat de tong veel verder naar voren moet liggen tussen de voortanden dan achter de bovenste voortanden.
De ’th-klanken’ zijn voortdurende medeklinkers, wat betekent dat ze een paar seconden moeten kunnen worden aangehouden met een gelijkmatige en vloeiende uitspraak gedurende de hele tijd. Omdat het fricatieven zijn, komt het grootste deel van de klank voort uit de wrijving van de lucht die door een kleine opening in het spraakkanaal gaat.