Lichamelijk onderzoek
Een grondig lichamelijk onderzoek onthult veel over de gezondheid en algemene fitheid van de patiënt. De arts zal willen weten wanneer de kromming voor het eerst werd opgemerkt, hoe de kromming zich in het verleden heeft ontwikkeld en welke andere symptomen de patiënt heeft. Het onderzoek biedt een uitgangssituatie van waaruit de arts de vooruitgang van de patiënt tijdens de behandeling kan meten. Het lichamelijk onderzoek kan omvatten:
1. Palpatie stelt afwijkingen van de wervelkolom vast door te voelen.
2. Range of Motion meet de mate waarin een patiënt bewegingen kan uitvoeren van flexie, extensie, laterale buiging, en spinale rotatie. Asymmetrie wordt ook genoteerd.
Neurologische evaluatie
Een neurologische evaluatie omvat een beoordeling van de volgende symptomen: pijn, gevoelloosheid, paresthesieën (b.v. tintelingen), gevoel en motoriek van de extremiteiten, spierspasmen, zwakte, en veranderingen van de darmen/blazen.
Radiografie (röntgenfoto’s)
De patiënt staat om de gehele lengte van de wervelkolom zichtbaar te maken wanneer PA (posterior/anterior, of achter en voor) en laterale (zij) röntgenfoto’s worden gemaakt. AP-stralen met zijwaartse buiging worden soms gebruikt om de flexibiliteit van de wervelkolom te beoordelen. Een MRI kan worden besteld als het ruggenmerg is aangetast (of wordt vermoed).
Verder kan de Cobb-hoekmethode worden gebruikt om de lordotische kromming in graden te meten met behulp van een standaard AP-röntgenfoto over de gehele lengte.
Nonchirurgische behandeling
Nonchirurgische conservatieve behandelingsmaatregelen kunnen het volgende omvatten:
1.
1. Pijnstillers en ontstekingsremmende medicatie.
2. Fysiotherapie die de patiënt in staat stelt kracht en flexibiliteit op te bouwen en zijn bewegingsbereik te vergroten. De therapeut kan een aangepast oefenprogramma voor thuis aanbieden.
3. Bracing kan worden gebruikt om de progressie van de curve bij adolescenten onder controle te houden.
4. Vermindering van het lichaamsgewicht tot het ideale gewicht.
5. Chirurgie kan worden overwogen als de lordotische curve ernstig is met neurologische betrokkenheid.
Wervelkolomchirurgie
Chirurgisch ingrijpen wordt overwogen als de lordotische curve ernstig is, als er neurologische betrokkenheid is, of als niet-chirurgische conservatieve behandeling geen verlichting heeft gebracht. Een wervelkolomchirurg beslist welke chirurgische ingreep en benadering (anterieur/posterieur, voor of achter) het beste is voor de patiënt. Zijn beslissingen zijn gebaseerd op de medische voorgeschiedenis van de patiënt, de symptomen en de radiografische bevindingen. Er worden verschillende chirurgische behandelingsmogelijkheden gebruikt. U moet met uw wervelkolomchirurg bespreken wat het beste is voor uw aandoening.
Herstel
Of de behandeling nu conservatief of chirurgisch is, het is belangrijk dat u de instructies van de arts en/of fysiotherapeut nauwkeurig opvolgt. Bespreek eventuele zorgen over activiteitsbeperkingen. Zij zullen u veilige alternatieven kunnen voorstellen. Fysiotherapie kan in het behandelplan worden opgenomen om kracht en flexibiliteit op te bouwen en het bewegingsbereik te vergroten. De therapeut kan de patiënt een aangepast oefenprogramma voor thuis geven. Als de patiënt een wervelkolomoperatie ondergaat, worden vóór ontslag uit het ziekenhuis schriftelijke instructies en voorschriften voor de noodzakelijke medicatie gegeven. De zorg voor de patiënt wordt voortgezet tijdens de follow-up bezoeken met hun chirurg.
Commentaar van Harry N. Herkowitz, MD
De meeste problemen met betrekking tot lordose ontstaan wanneer de normale lordotische curve of zwaai verloren gaat. Dit resulteert in een slechte houding en een voorovergebogen houding. Naarmate mensen ouder worden, treedt enig verlies van lordose op. Het is belangrijk om regelmatig te oefenen, de buikspieren te versterken en de wervelkolom soepel te houden om een goede houding te behouden.
Volgende pagina
Lordose nader bekeken