Het Milgram Shock Experiment

Het Milgram Shock Experiment

Door Saul McLeod, bijgewerkt 2017

Een van de beroemdste studies naar gehoorzaamheid in de psychologie werd uitgevoerd door Stanley Milgram, een psycholoog aan de Yale University. Hij voerde een experiment uit dat zich richtte op het conflict tussen gehoorzaamheid aan autoriteit en persoonlijk geweten.

Milgram (1963) onderzocht rechtvaardigingen voor daden van genocide die werden aangeboden door degenen die werden beschuldigd tijdens de processen tegen oorlogsmisdadigers in de Tweede Wereldoorlog, Neurenberg. Hun verdediging was vaak gebaseerd op “gehoorzaamheid” – dat zij slechts bevelen opvolgden van hun superieuren.

De experimenten begonnen in juli 1961, een jaar na het proces tegen Adolf Eichmann in Jeruzalem. Milgram bedacht het experiment om de vraag te beantwoorden:

Kan het zijn dat Eichmann en zijn miljoen medeplichtigen in de Holocaust gewoon bevelen opvolgden? Kunnen we ze allemaal medeplichtigen noemen?” (Milgram, 1974).

Milgram (1963) wilde onderzoeken of Duitsers bijzonder gehoorzaam waren aan autoriteitsfiguren, omdat dit een gangbare verklaring was voor de nazi-moorden in de Tweede Wereldoorlog.

Milgram selecteerde deelnemers voor zijn experiment door advertenties in de krant voor mannelijke deelnemers om deel te nemen aan een studie over leren aan de universiteit van Yale.

De procedure was dat de deelnemer werd gekoppeld aan een andere persoon en dat ze lootten om uit te maken wie de ‘leerling’ en wie de ‘leraar’ zou zijn. De loting was zo vastgesteld dat de deelnemer altijd de leraar was, en de leerling een van Milgrams confederaties (die zich voordeden als een echte deelnemer).

De leerling (een confederatie genaamd Mr. Wallace genaamd) werd naar een kamer gebracht waar elektroden op zijn armen werden bevestigd, en de leraar en de onderzoeker gingen naar een kamer ernaast waar zich een generator voor elektrische schokken bevond en een rij schakelaars met markeringen van 15 volt (Lichte schok) tot 375 volt (Gevaar: Ernstige schok) tot 450 volt (XXX).

Milgram’s Experiment

Milgram’s Experiment

Doel:

Doel:

Milgram (1963) was geïnteresseerd in het onderzoeken hoe ver mensen zouden gaan in het gehoorzamen van een instructie als dit het beschadigen van een ander persoon inhield.

Stanley Milgram was geïnteresseerd in hoe gemakkelijk gewone mensen konden worden beïnvloed tot het begaan van wreedheden, bijvoorbeeld de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog.

Procedure:

Procedure:

Vrijwilligers werden gerekruteerd voor een gecontroleerd experiment waarin “leren” werd onderzocht (re: ethiek: misleiding). De deelnemers waren 40 mannen, tussen 20 en 50 jaar oud, met banen variërend van ongeschoold tot professioneel, uit de omgeving van New Haven. Ze kregen 4,50 dollar om gewoon te komen opdagen.

Aan het begin van het experiment werden ze voorgesteld aan een andere deelnemer, die een medewerker was van de experimentator (Milgram).

Ze trokken strootjes om hun rol te bepalen – leerling of leraar – hoewel dit vaststond en de confederatie altijd de leerling was. Er was ook een “experimentator”, gekleed in een grijze laboratoriumjas, gespeeld door een acteur (niet Milgram).

Twee zalen in het Yale Interaction Laboratory werden gebruikt – een voor de leerling (met een elektrische stoel) en een andere voor de leraar en experimentator met een elektrische schokgenerator.

De “leerling” (de heer Wallace) werd vastgebonden op een stoel met elektroden. Nadat hij een hem gegeven lijst van woordparen had geleerd, testte de “leraar” hem door een woord te noemen en de leerling te vragen de partner/paar ervan te noemen uit een lijst van vier mogelijke keuzes.

De leraar werd opgedragen een elektrische schok toe te dienen telkens wanneer de leerling een fout maakte, waarbij het niveau van de schok telkens werd verhoogd. Op de schokgenerator zaten 30 schakelaars, variërend van 15 volt (lichte schok) tot 450 volt (gevaar – zware schok).

De leerling gaf (expres) voornamelijk foute antwoorden, en voor elk daarvan gaf de leraar hem een elektrische schok. Wanneer de leraar weigerde een schok toe te dienen, moest de experimentator een reeks bevelen/prods geven om ervoor te zorgen dat ze doorgingen.

Er waren vier prods en als er een niet werd gehoorzaamd, las de experimentator (Mr. Williams) de volgende prod voor, enzovoort.

Prod 1: Ga alstublieft door.

Prod 2: Het experiment vereist dat u doorgaat.

Prod 3: Het is absoluut noodzakelijk dat u doorgaat.

Prod 4: U hebt geen andere keuze dan door te gaan.

Resultaten:

Resultaten:

65% (tweederde) van de deelnemers (d.w.z.., leraren) ging door tot het hoogste niveau van 450 volt. Alle deelnemers gingen door tot 300 volt.

Milgram deed meer dan één experiment – hij voerde 18 variaties van zijn studie uit. Het enige wat hij deed was de situatie veranderen (IV) om te zien hoe dit de gehoorzaamheid (DV) beïnvloedde.

Conclusie:

Conclusie:

Oordinaire mensen zullen waarschijnlijk bevelen opvolgen die door een autoriteitsfiguur worden gegeven, zelfs tot de mate van het doden van een onschuldig mens. Gehoorzaamheid aan gezag zit er bij ons allemaal ingebakken vanaf de manier waarop we worden opgevoed.

Mensen zijn geneigd bevelen van andere mensen op te volgen als ze hun gezag erkennen als moreel juist en/of wettelijk gebaseerd. Deze reactie op legitiem gezag wordt aangeleerd in uiteenlopende situaties, bijvoorbeeld in het gezin, op school en op de werkplek.

Milgram vatte het samen in het artikel “The Perils of Obedience” (Milgram 1974), en schreef:

‘De juridische en filosofische aspecten van gehoorzaamheid zijn van enorm belang, maar ze zeggen heel weinig over hoe de meeste mensen zich in concrete situaties gedragen.

Ik heb aan de universiteit van Yale een eenvoudig experiment opgezet om te testen hoeveel pijn een gewone burger een ander zou toebrengen, alleen maar omdat hem dat was opgedragen door een experimentele wetenschapper.

Harde autoriteit werd afgewogen tegen de sterkste morele imperatieven van de proefpersonen tegen het kwetsen van anderen, en, met de oren van de proefpersonen klinkend van het geschreeuw van de slachtoffers, won de autoriteit vaker wel dan niet.

De extreme bereidheid van volwassenen om tot bijna elke grens te gaan op bevel van een autoriteit vormt de belangrijkste bevinding van het onderzoek en het feit dat het meest dringend om een verklaring vraagt.’

Milgrams’ Agency Theory

Milgrams’ Agency Theory

Milgram (1974) verklaarde het gedrag van zijn deelnemers door te suggereren dat mensen twee gedragstoestanden hebben wanneer zij zich in een sociale situatie bevinden:

• De autonome staat – mensen sturen hun eigen acties, en zij nemen verantwoordelijkheid voor de resultaten van die acties.
• De agentische staat – mensen staan anderen toe hun handelingen te sturen en schuiven de verantwoordelijkheid voor de gevolgen af op degene die de bevelen geeft. Met andere woorden, zij treden op als agenten voor de wil van een ander.

Milgram stelde dat er twee dingen moeten zijn wil een persoon de agentische staat binnengaan:

1. De persoon die de orders geeft, wordt gezien als gekwalificeerd om het gedrag van andere mensen te sturen. Dat wil zeggen, ze worden gezien als legitiem.

2. De persoon aan wie bevelen worden gegeven is in staat om te geloven dat de autoriteit verantwoordelijkheid zal nemen voor wat er gebeurt.

De agentschapstheorie zegt dat mensen een autoriteit zullen gehoorzamen wanneer ze geloven dat de autoriteit verantwoordelijkheid zal nemen voor de gevolgen van hun acties. Dit wordt ondersteund door sommige aspecten van het bewijsmateriaal van Milgram.

Bij voorbeeld, wanneer de deelnemers eraan werden herinnerd dat zij verantwoordelijkheid droegen voor hun eigen daden, was bijna niemand van hen bereid te gehoorzamen. Daarentegen deden veel deelnemers die weigerden door te gaan dat wel als de experimentator zei dat hij de verantwoordelijkheid op zich zou nemen.

Milgram Experiment Variations

Milgram Experiment Variations

Het Milgram experiment werd vele malen uitgevoerd waarbij Milgram (1965) de basisprocedure varieerde (de IV veranderde). Hierdoor kon Milgram vaststellen welke factoren van invloed waren op de gehoorzaamheid (de DV).

De gehoorzaamheid werd gemeten aan de hand van het aantal deelnemers dat een schok kreeg van maximaal 450 volt (65% in de oorspronkelijke studie). In totaal werden 636 deelnemers getest in 18 verschillende variatiestudies.