Coole beestjes: Gracieuze guanaco’s zijn verwant aan kamelen. Ze worden uitgesproken als “gwa NAH ko” en leven in heel Zuid-Amerika op droog, open land in de bergen of op de vlakten. Guanaco’s hebben een kalme houding, dus de mensen begonnen ze te domesticeren voor gebruik als lastdieren.
Het resultaat is de lama van vandaag, die de gedomesticeerde versie van de guanaco is – lama’s bestaan niet in de wildernis. Een andere tak van de stamboom is de alpaca, ook een soort gedomesticeerde guanaco die wordt gefokt om zijn zachte wol.
Iedereen weet hoe een lama eruitziet, maar wat zijn guanaco’s? Guanaco’s zijn minder dan 1,2 meter hoog bij de schouders en hebben een slank lichaam, lange benen en een lange nek. Ze zijn korter en kleiner dan hun kameelverwanten. Hoewel ze teer lijken, kunnen guanaco’s tot 120 kilo wegen. Mannelijke guanaco’s zijn groter dan de vrouwtjes. Alle guanaco’s hebben een dikke, wollige vacht die lichtbruin, bruingeel of roestig rood kan zijn. De buik, de stuit en de achterkant van de poten zijn meestal wit; de kop, de oren en de nek zijn grijs. Deze kleuren helpen guanaco’s zich te mengen in hun grasland en woestijn habitat.
Guanaco’s hebben grote ogen met dikke wimpers om hen te beschermen tegen stof en vuil opgeworpen door hevige wind. Hun oren zijn groot en puntig. Hoewel ze verwant zijn aan kamelen, hebben ze geen bulten op hun rug. Wat ze wel gemeen hebben met kamelen zijn hun voeten. Twee gewatteerde tenen aan elke voet helpen bij het lopen op rotsige paden of hellingen met grind. Hun voeten zijn het best te omschrijven als “squishy.”
De meeste guanaco’s leven in kuddes. Ze rennen wanneer ze bedreigd worden, en hun beste kans om aan een roofdier, zoals een bergleeuw of een vos, te ontkomen, is door het allemaal samen te doen. Als ze in een groep rennen, kan dit het roofdier verwarren, waardoor het moeilijker wordt zich op één individu te richten.
Guanacos hebben vele manieren om zich te verplaatsen. In de open gebieden waar ze leven, is er geen plaats om zich te verbergen. Maar guanaco’s zijn uitstekende lopers, met snelheden van 64 kilometer per uur, net als paarden. Hun hoeven met zachte zolen zorgen voor tractie op het grindige terrein. Baby guanaco’s, chulengos of guanaquito’s genoemd, kunnen al snel na hun geboorte rennen. Guanaco’s zijn ook sterke zwemmers en kunnen gemakkelijk staan of liggen in bergriviertjes. Of ze nu lopen, rennen of zwemmen, guanaco’s zijn atletisch.
Alle wilde dieren hebben vele manieren om te communiceren, hoewel sommige manieren aangenamer zijn dan andere. De guanaco begint met de standaard methode van oren, lichaam, en staart posities. Als de oren omhoog staan, betekent dit dat de guanaco ontspannen is. Oren naar voren betekent dat de guanaco gealarmeerd is, en platgelegde oren duiden op agressie. Een naar beneden wijzende staart is normaal, recht vooruit is een teken van een alerte guanaco, en recht omhoog is een agressief signaal. Een neus-aan-neus ontmoeting is een soort van begroeting, terwijl slungelig neerleggen onderwerping aangeeft.
Guanaco’s communiceren ook door middel van vocalisaties. Hun geluiden variëren van hoge trillers tot snuiven en krijsen. Hun alarmroep klinkt als een kruising tussen een geblaat en een lach.
Guanaco’s hebben nog andere communicatiemethoden die sommige mensen misschien smerig vinden. Ze kunnen tot 1,8 meter ver spugen en kunnen goed mikken. Wat zit er in hun spuug? Hun maaginhoud, bestaande uit voedsel dat heeft liggen stoven in de spijsverteringssappen. Eten is niet alleen om op te eten, wat guanaco’s betreft!
Guanaco’s gebruiken hun mest ook als een vorm van communicatie: mesthopen markeren voor hen de grenzen van hun territorium. De volgende keer dat je een guanaco tegenkomt, kun je maar beter hopen dat hij aardige dingen tegen je te zeggen heeft!