Groucho Marx, die op 19 augustus 1977 overleed, zal het onderwerp zijn van een biopic van Rob Zombie. Martin Chilton zet 10 van de meest intrigerende feiten over de grote komiek op een rij.
GROUCHO WILDE NIET IN EEN FILM VAN FELLINI
De Italiaanse regisseur Federico Fellini (La Dolce Vita, 8½) heeft twee keer geprobeerd Groucho Marx in zijn films te krijgen, in Juliet of the Spirits in 1965 en vier jaar later in Satyricon. Fellini ging zelfs zover dat hij Marx in de cast aankondigde naast Mae West, maar de komiek wees hem af nadat hij had vrijgegeven dat dit zou betekenen dat hij een heel jaar in Rome zou doorbrengen. Fellini was een fan van de Marx Brothers films, maar wilde Groucho’s echte spreekstem op film horen in plaats van de nagesynchroniseerde Italiaanse versie. De regisseur bleef een Groucho-fan; hij bezat een T-shirt met Marx’ beroemde kwinkslag Hello, I must be Going (met “hello” op de voorkant en “I must be going” op de achterkant) en zei tegen een biograaf van de komiek: “Ik zal het alleen dragen met niets anders aan – zelfs niet mijn onder-short”.
HIJ WAS GEEN CRICKET FAN
Groucho was een groot honkbalfan (liever de Dodgers dan de New York Yankees, die hij verafschuwde), dus op een reis naar Engeland in juni 1954 werd hij meegenomen om MCC te zien spelen tegen Cambridge University op Lord’s. Er was een kleine menigte en slechts sporadisch applaus. Toen hij werd aangesproken door een toeschouwer, grapte hij: “Ben jij de kerel die al het lawaai maakt?” Later zei hij over cricket: “Wat een wondermiddel tegen slapeloosheid. Als je hier niet kunt slapen, heb je echt een analist nodig.”
ZIJN ZOON WAS EEN TOP TENNIS JUNIOR
Er zijn prachtige beelden van Groucho die Charlie Chaplin bespeelt bij het tennissen in 1937: dat was ook het jaar waarin hij zijn meest vernederende nederlaag leed. In augustus 1937 werd hij met 6-0, 6-0 verslagen door zijn 14-jarige zoon Arthur en bracht de volgende drie weken door met uitgebreide lessen en oefenen in de Beverly Hills Tennis Club in Hollywood. Hij eiste een rematch en nodigde vrienden uit om te komen kijken. Hij verloor de tweede wedstrijd opnieuw met 6-0, 6-0. Arthur, die in 2011 op 89-jarige leeftijd overleed, debuteerde als romanschrijver in 1950 met The Ordeal of Willie Brown, gebaseerd op zijn ervaringen als hooggeplaatste junior tennisspeler in de jaren dertig, toen hij werd gecoacht door Fred Perry. Groucho “raadde me aan het te verscheuren”, herinnerde hij zich later. Zijn vader haatte zijn volgende boek, Life With Groucho, nog meer. Vader en zoon spraken vele jaren niet meer met elkaar en communiceerden alleen nog via advocaten.
GROUCHO ADORED WC FIELDS
Groucho, die bij zijn geboorte in 1891 Julius Henry Marx heette, ging als kind met zijn broers de vaudeville in. Daar ontmoette hij zijn levenslange vriend WC Fields. Hij herinnerde zich: “WC Fields zat altijd in de bosjes voor zijn huis met een luchtdrukpistool en schoot op mensen. Op een dag liet hij me toe in zijn huis, en hij had daar een ladder, en die leidde naar een zolder, en op die zolder had hij voor $50.000 aan whisky. Ongeopende kisten met whisky. En ik zei tegen hem “Bill, waar heb je die drank daar voor? We hebben al 25 jaar geen verbod meer gehad. Hij zei: ‘Het kan terugkomen’. . . EN DENK DAT WOODY ALLEN DE BESTE was
In 1972 zei Groucho tegen wijlen filmcriticus Roger Ebert: “Ze zeggen dat Allen iets van de Marx Brothers heeft. Hij kreeg niets. Misschien was hij 20 jaar geleden geïnspireerd. Vandaag is hij een origineel. De beste, de grappigste.”
GROUCHO DANCED ON HITLER’S BUNKER
In 1964 ging Groucho naar Oost-Berlijn met een groep waar ook zijn radioshow regisseur Robert Dwan en zijn 16-jarige dochter Judith Dwan Hallet deel van uitmaakten. Ze bezochten het dorp Dornum, waar zijn moeder Minnie was geboren, en ontdekten dat alle Joodse graven daar door de nazi’s waren uitgewist. Groucho huurde een auto met chauffeur, en zei tegen de chauffeur dat hij de groep naar de bunker moest brengen waar Adolf Hitler zelfmoord zou hebben gepleegd. Met zijn handelsmerk baret op beklom hij de brokstukken en lanceerde zich toen, zonder te glimlachen, in een uitzinnige Charleston dansroutine. De dans op Hitlers vermeende graf duurde een paar minuten. “Niemand applaudisseerde,” herinnerde Hallet zich. “Niemand lachte.”
HIJ WAS EEN GOEDE GitaarSPELER
Chico stond bekend om zijn pianospel (hij leidde het Chico Marx Orchestra, waar jazzgitarist Barney Kessel zijn start mee maakte) en Harpo werd de beroemdste harpspeler sinds Nero. Maar Groucho hield van de gitaar. Hij oefende urenlang op Rachmaninoffs Prelude in cis mineur en raakte bevriend met de klassieke gitaarster Andrés Segovia. Hij speelde gitaar in één film, Horse Feathers (1932). In een roeiboot speelt Groucho het liefdesthema van de film, Everyone Says I Love You, voor medespeelster Thelma Todd op een twijfelachtig afgestelde vintage Gibson L-5. Was hij goed? Nou, jaren dertig superster Will Rogers zei: “Groucho kan net zo goed gitaar spelen als Harpo op de harp, of Chico op de piano. Maar hij doet het nooit. Dus hij is echt wat ik noem een ideale muzikant; hij kan spelen, maar doet het niet.”
. . . AND BEFRIENDED QUEEN AND THE BEATLES
Groucho ontmoette de Beatles toen ze in 1964 in Los Angeles waren en woonde hun gevierde Hollywood Bowl Concert bij. Hij zong ook een liedje voor Freddie Mercury en Queen in de jaren zeventig. Groucho, die op 19 augustus 1977 op 86-jarige leeftijd overleed, zong een van zijn liedjes voor de band, en zij antwoordden met 39, hun skiffle-sci-fi song. Queen’s albums A Night at the Opera en A Day at the Races zijn genoemd naar Marx Brothers films.
ZIJN Vlugge WAS ECHT
Groucho’s oneliners (“Ik weiger lid te worden van elke club die mij als lid zou willen hebben”; “Ik heb een perfecte geweldige avond gehad. Maar dit was het niet”; “Het geheim van het leven is eerlijkheid en eerlijk handelen. Als je dat kunt faken, heb je het gemaakt.”) zou een boek vullen, maar hij kreeg soms de eer voor kwinkslagen die hij niet had geuit. “Ik kreeg 25 dollar van Reader’s Digest voor iets dat ik nooit heb gezegd. Ik krijg de hele tijd krediet voor dingen die ik nooit heb gezegd,” merkte hij in 1974 op. Maar zijn onvoorzichtige opmerkingen aan vreemden werden gevierd. Een keer in Montreal, stak een priester zijn hand uit en zei: “Ik wil je bedanken voor al het plezier dat je in deze wereld hebt gebracht.” Groucho schudde zijn hand en schoot terug: “En ik wil u bedanken, voor alle vreugde die u uit deze wereld hebt gehaald.”
En HIJ ATE TOEVALLIG MARJUANA DE HELE ZOMER
Groucho Marx werd gevraagd om een moreel oppeppende brief te schrijven aan de Amerikaanse troepen die in 1943 in Suriname gestationeerd waren, en in zijn missive aan korporaal Jerone G Darrow, zei hij: “Ik wil niet dat je je veel zorgen maakt over de 4-F’s thuis – het is waar, we zijn van een paar dingen beroofd, maar niets van enig belang. We krijgen niet veel vlees meer – de slagerijen hebben niets anders in huis dan klanten. Gelukkig ben ik niet afhankelijk van de winkels voor mijn groenten. Afgelopen lente was ik zo slim om een Victory tuin te planten. Tot nu toe heb ik een familie mollen gekweekt, genoeg slakken om een pre-Frans restaurant een eeuw lang draaiende te houden en een merkwaardig uitziende plant die ik de hele zomer heb gegeten in de veronderstelling dat het een groente was. De laatste weken heb ik echter moeite om wakker te blijven en vanochtend ontdekte ik dat ik de hele maand juli marihuana had gekauwd.