PDF of Feature 0213
Intramusculaire (IM) injectie is een van de vele routes voor het toedienen van medicijnen, waaronder antibiotica, vaccins, hormonale therapieën, en corticosteroïden.1,2 Zelfs wanneer er alternatieve toedieningsroutes beschikbaar zijn, kunnen IM-injecties de voorkeur hebben wanneer een patiënt orale medicatie niet kan verdragen of wanneer therapietrouw een probleem is.2 IM-injecties kunnen ook gunstig zijn voor de absorptie in vergelijking met andere toedieningsroutes (d.w.z. sneller dan subcutane injectie en langzamer dan intraveneuze toediening). Bovendien bevatten sommige geneesmiddelen bestanddelen die subcutaan weefsel kunnen irriteren, maar geen spierweefsel, dat ook grotere vloeistofvolumes met minimaal ongemak kan verdragen.3,4
Injecties met een groot volume (3 ml of meer) worden echter niet vaak toegediend en veel clinici zijn mogelijk niet op de hoogte van het juiste gebruik, de mogelijke bijwerkingen en de mogelijke werkzaamheid. Geneesmiddelen die via groot-volume IM-injecties worden toegediend zijn onder andere ceftazidime (Fortaz, Tazicef, generieke geneesmiddelen), cefuroxime (Ceftin, Zinacef, generieke geneesmiddelen), ertapenem (Invanz), penicilline G benzathine (Bicilline L-A, Permapen), en fulvestrant (Faslodex).5-9 In dit artikel worden de praktische problemen besproken in verband met de toediening van IM-injecties met een groot volume, in de setting van de toediening van fulvestrant voor de behandeling van borstkanker, met de nadruk op de beste praktijken voor werkzaamheid en veiligheid.
IM-injecties worden toegediend op vijf potentiële plaatsen: deltoideus (gewoonlijk gebruikt voor vaccinaties bij volwassenen), dorsogluteaal, ventrogluteaal, rectus femoris, en vastus lateralis3,10,11 (figuur 1). Er zijn maximumvolumes voorgesteld voor de verschillende IM-locaties voor volwassen patiënten3,12-16 (tabel 1). In het algemeen is 5 ml voor volwassenen het maximumvolume voor een enkele IM-injectie, met lagere maxima voor volwassen patiënten met een minder ontwikkelde of kleine spiermassa.3,13,14
Doorgaan met lezen
INTRAMUSCULAIRE INJECTIES
Toen IM-injecties uitsluitend door artsen werden toegediend, werden ze in de jaren 1960 een primaire verantwoordelijkheid van de verpleegkundigen.1 Er zijn echter weinig evidence-based richtlijnen voor IM-injecties beschikbaar, en er zijn discrepanties binnen verpleegkundige leerboeken geconstateerd.10-13 Bovendien gaan de huidige richtlijnen niet in op het toedienen van injecties in grote volumes.
De dorsogluteale plaats voor IM-injecties is de plaats die verpleegkundigen het meest gebruiken, omdat dit traditioneel wordt onderwezen op verpleegscholen en behandeld in verpleegkundeboeken.16-18 Uit een recente studie bleek dat verpleegkundigen in de acute zorg in Canada de voorkeur gaven aan de dorsogluteale IM-injectieplaats boven de ventrogluteale IM-injectieplaats.19 De meerderheid van de respondenten noemde hun eigen mate van comfort als de belangrijkste reden voor deze voorkeur. Verpleegkundigen die ouder waren dan 30 jaar, een diploma hadden behaald en meer dan 4 jaar verpleegkundige ervaring hadden, kozen echter vaker voor de dorsogluteale injectieplaats, terwijl verpleegkundigen die 20 tot 24 jaar oud waren, een diploma hadden behaald en 1 tot 4 jaar verpleegkundige ervaring hadden, vaker kozen voor de ventrogluteale injectieplaats.19 Deze bevinding ondersteunt het idee dat de ventrogluteale injectieplaats vaker wordt gebruikt door degenen die specifieke begeleiding hebben gekregen bij het toedienen op die plaats.