Parliament/Funkadelic (of P-Funk) is een Amerikaans Funk muziekcollectief, opgericht door George Clinton en grotendeels toegeschreven aan het feit dat zij de “architecten” van het Funk genre waren. Parliament/Funkadelic nam meer dan 40 hitsingles op, evenals drie platina albums. Geïnspireerd door Motown, bouwde Clinton geleidelijk een ensemble van meer dan 50 muzikanten op in de jaren 1970 en nam ze op, zowel als Parliament en als Funkadelic.
Channeling acts zoals Jimi Hendrix, Funkadelic had aanvankelijk een psychedelische rock focus, met een traditionele band formaat. Parliament daarentegen mengde van James Brown en Sly Stone afgeleide funk met jaren ’60 psychedelia, bizarre kleding en Sci-Fi thema’s. P-Funk (zoals het collectief bekend stond) was zeer invloedrijk en liet een blijvende impact achter op de wereld van funk, rap en hip-hop. In 1997 was P-Funk de op één na meest gesamplede artiest ter wereld, na James Brown.
P-Funk had zijn wortels in The Parliaments, een vijfkoppige doo-wop band gevormd door een 14-jarige George Clinton, samen met Clarence “Fuzzy” Haskins, Grady Thomas, Raymond Davis, en Calvin Simon in de achterkamer van een kapperszaak in Plainfield, New Jersey. In 1964 recruteerde Clinton een ritmesectie, bestaande uit leadgitarist Eddie Hazel, bassist Billy “Bass” Nelson, ritmegitarist Lucius “Tawl” Ross, en drummer Ramon “Tiki” Fulwood.
in 1967 brachten The Parliaments hun eerste hitsingle uit, “(I Wanna) Testify.” Helaas kregen ze conflicten met hun platenlabel, Revilot, en stopten met opnemen. Clinton liet de naam Parliaments vallen en nam de backup band op als een op zichzelf staande groep, waarbij de voormalige Parliaments slechts vocale “bijdragen” leverden. Ze noemden de nieuwe band Funkadelic, en brachten hun debuutalbum, Funkadelic, uit in 1970. Een toetsenist, Bernie Worrell, voegde zich bij Funkadelic op dit punt; hij zou het belangrijkste deel worden van het Parliament/ Funkadelic Collective, en deed het grootste deel van de arrangementen voor bijna alle latere P-Funk platen.
Op de volgende paar jaar, bracht Funkadelic “Free Your Mind…and Your Ass Will Follow,” (1970) uit en volgde het met “Maggot Brain,” (1971) een commentaar op de Vietnam oorlog. Vlak na de opname van Maggot Brain verlieten Nelson, Hazel en Ross Funkadelic, hoewel Hazel met de band bleef opnemen gedurende de jaren 1970. Rond dezelfde tijd sloot bassist Bootsy Collins zich aan bij P-Funk en zou na Clinton, het beroemdste lid worden. Het door Worrell en Collins gecreëerde geluid zou zowel Funkadelic als het latere Parliament definiëren.
Na America Eats Its Young (#11 R&B) uit 1972, het debuutalbum van Clinton/Collins/Worrell, kwam Funkadelic in een periode van verval. In 1974 begon de band weer op te nemen als Parliament. Het album uit 1974, “Up for the Down Stroke,” en 1975, “Chocolate City,” haalden beide de Top 20 van de Amerikaanse R&B charts.
P-Funk’s grootste periode van succes kwam tussen 1976 en 1980, te beginnen met Parliament’s 1976, Mothership Connection, het eerste album van het collectief dat platina werd. Parliament en Funkadelic brachten elk twee nummer één hitsingles uit tussen 1978 en 1979, en hadden drie albums die platina gingen, tussen hen. Tegen deze tijd was Parliament/Funkadelic een van de meest populaire tour acts in het land.
Op het hoogtepunt van hun succes, vielen de dingen echter uit elkaar. Juridische problemen dwongen zowel Funkadelic als Parliament om uit elkaar te gaan in 1981. Ironisch genoeg werd “Atomic Dog”, uitgebracht in 1982, het laatste Parliament/Funkadelic nummer dat nummer 1 bereikte in de R&B chart. Clinton en veel voormalige P-Funk muzikanten bleven toeren en platen opnemen in de jaren 1980, onder de naam “The P-Funk All-Stars,” maar met weinig succes. De opkomst van de rapmuziek in de jaren negentig zorgde echter voor een opleving in de populariteit van het collectief. In 1997 werden Clinton en 15 leden van het collectief Parliament/Funkadelic opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.