In de wetenschappelijke wereld bekend als “Momordica charantia,” wordt het bittere pompoen of bittere meloen genoemd.
In termen van voedingswaarde, de vruchten en bladeren van de ampalaya zijn naar verluidt rijk aan mineralen en vitaminen, met name ijzer, calcium, fosfor en vitamine B. In de Filippijnen, wordt het bereid in verschillende gerechten: het wordt roergebakken met gemalen rundvlees en oestersaus, of met eieren en in blokjes gesneden tomaat. Een zeer populair gerecht uit de Ilocos regio is de “pinakbet,” die voornamelijk bestaat uit ampalaya, aubergine, okra, snijbonen, tomaten, limabonen, en andere verschillende regionale groenten gestoofd met een beetje bouillon op basis van bagoongb.
De traditionele geneeskunde van de Filippijnen schrijft veel geneeskrachtige eigenschappen toe aan ampalaya. Boeken en artikelen over Filippijnse geneeskrachtige planten vermelden verschillende ziekten waarbij ampalaya heilzaam schijnt te zijn. Naar verluidt zou het extract van de bladeren of wortels aambeien doen krimpen. Het sap van de bladeren zou een goed antitussivum zijn (d.w.z. het stopt de hoest), antipyretisch (d.w.z. tegen koorts), purgatief en anthelmintisch (d.w.z,
Ampalaya wordt ook gebruikt om steriliteit bij vrouwen te behandelen en het zou leverproblemen kunnen verlichten.
Ook wordt beweerd dat ampalaya enige antimicrobiële activiteit heeft en geïnfecteerde wonden kan helpen.
“Algemeen bekend als ampalaya in de Filippijnen, verwijzen onderzoekers ernaar als een groente, fruit, of kruid,” schreef Frank Murray in zijn boek, ‘Ampalaya: Nature’s Remedy for Type 1 and Type 2 Diabetes. “Het is inheems in Azië, maar wordt gecultiveerd over de hele wereld, waar het gaat door bijna 90 verschillende namen.”
Ja, ampalaya is beschouwd als het antwoord van de natuur op diabetes. Vandaag de dag hebben bijna zoooo studies de bloedsuikerverlagende werking van deze bittere vrucht aangetoond. Dr. A. Raman en Dr. C. Lau, die meer dan 150 preklinische en klinische studies over de antidiabetes eigenschappen en fytochemie van ampalaya hebben beoordeeld, kwamen tot de conclusie dat: “Orale toediening van vruchtensap of zaadpoeder (van bittere meloen) een verlaging van de nuchtere bloedglucose veroorzaakt en de glucosetolerantie verbetert.”
In de Filippijnen kwam Dr. William Torres, voormalig directeur van het Bureau of Food and Drugs, met deze conclusie na het beoordelen van verschillende studies die over ampalaya waren gedaan: “Ampalaya vruchten, bladeren, zaden en andere delen, wanneer gebruikt als droog poeder, extracten, afkooksels, vers of gekoeld, hebben duidelijk aangetoond hypoglycemische activiteit.”
Onderzoekers hebben de belangrijkste verbindingen geïdentificeerd die aanwezig zijn in ampalaya, met name polypeptide-P, een plantaardige insuline die alleen in de ampalaya wordt gevonden. Vergelijkbaar met dierlijke insuline, verlaagt polypeptide-P verhoogde bloedsuikerspiegel. Dr. Torres beweert dat ampalaya, wanneer het regelmatig wordt ingenomen, helpt om de glucosetolerantie te verhogen en “insuline te versterken.”
Zelfs ampalaya bladeren hebben enig bloedsuikerverlagend effect bij diabetici, volgens Dr. Eduardo G. Gonzales, van het College of Medicine van de De La Salle Universiteit. “Dit effect is merkbaar ongeacht hoe de bladeren worden bereid – gekookt en dan gegeten, of in de vorm van extract, thee, capsule of tablet.”
Dr. Gonzales waarschuwde diabetici echter niet om “al te enthousiast te zijn in het vervangen van hun eigen medicijnen door ampalaya thee, capsules of tabletten.” Zoals hij schreef in zijn column gepubliceerd in een landelijk dagblad: “Geen van de studies die tot nu toe zijn uitgevoerd naar ampalaya en diabetes kunnen als afdoend worden bestempeld. Alle werden gedaan met behulp van een zeer beperkt aantal menselijke proefpersonen, en de meeste zijn niet gecontroleerd.”
Hij waarschuwde verder: “Ampalaya moet op zijn best worden beschouwd als slechts een hulpmiddel bij de behandeling van diabetes mellitus type 2, dat mogelijk de dosis antidiabetica zou kunnen verminderen die responsieve patiënten nodig hebben. Het moet niet worden beschouwd als een op zichzelf staande behandeling die de plaats van gevestigde geneesmiddelen kan innemen.”
Recentelijk heeft het Bureau voor Voedsel en Medicijnen de eerste ampalayathee in het land goedgekeurd – Charantia Ampalayathee – als ideaal voor de speciale dieetbehoeften van diabetici. Diabetici die ampalaya willen proberen, hoeven echter geen geld uit te geven aan de tablet-, capsule- of theevorm van de plant. Ze kunnen de plant kweken of op de markt kopen en hun eigen bereiding maken.
Om ampalaya-extract te bereiden, zegt het ministerie van Volksgezondheid dat de volgende stappen moeten worden gevolgd: Was en hak de bladeren fijn. Voeg zes eetlepels van de fijngehakte bladeren toe aan twee glazen water. Kook het mengsel gedurende 15 minuten in een onafgedekte pan. Laat afkoelen en zeef. Drink 1/3 kop van de oplossing 3 keer per dag. Als alternatief kunnen ampalaya-toppen worden gestoomd en gegeten (1/2 kopje 2 maal per dag).
Maar de Filippijnen zijn niet het enige land dat ampalaya promoot tegen ziekten. Ook China doet verschillende studies. In het boek, ‘Zhong Yao Da Ci Dian (Groot Woordenboek van Chinese Geneeswijzen),’ wordt ampalaya (of ‘ku gua’) beschreven als bitter en koud en binnendringend in de hart-, milt-, en maagkanalen, of, als alternatief, de hart-, lever-, en longkanalen.
“De traditionele functies zijn dat het zomerhitte opruimt en hitte doorspoelt, de ogen verheldert, en giftige stoffen oplost,” stelt het boek. “Het is van oudsher geïndiceerd voor hitteziekte vexatious dorst die leidt tot drinken, zomerhitteberoerte, dysenterie, rode, pijnlijke ogen, welling abcessen, zwellingen, en cinnabar toxines, en kwaadaardige zweren.”
In China hebben verschillende studies aangetoond dat ampalaya cholesterolverlagende effecten heeft. In één studie werden verhoogde cholesterol- en triglycerideniveaus bij diabetische ratten teruggebracht tot normaal na een behandeling van twee weken. In een andere studie toonden de resultaten aan dat extract van bittere meloen het triglyceriden- en het lipidengehalte met lage dichtheid (LDL) verlaagde, en het lipidengehalte met hoge dichtheid (HDI.) verhoogde.
In weer een ander Chinees onderzoek werden HDL’s (de zogenaamde goede cholesterolen) consequent verhoogd door bittermeloen te eten, zowel in aanwezigheid als in afwezigheid van cholesterol, wat wijst op een vermogen van bittermeloen om atherosclerose te voorkomen of ertegen te beschermen.
Hoewel beweerd wordt dat de bitterheid van ampalaya afkomstig is van kinine, kon geen bewijs worden gevonden dat deze bewering ondersteunt. Ampalaya wordt van oudsher door Aziaten, maar ook door Panamezen en Colombianen, beschouwd als nuttig voor de preventie en behandeling van malaria. Laboratoriumstudies hebben bevestigd dat verschillende soorten van de bittere vrucht malaria-werend zijn, maar studies bij mensen zijn nog niet gepubliceerd.
Recentelijk is uit laboratoriumproeven gebleken dat verbindingen in ampalaya effectief zouden kunnen zijn bij de behandeling van HIV-infectie. Aangezien de meeste uit bittermeloen geïsoleerde verbindingen die HIV beïnvloeden ofwel eiwitten ofwel glycoproteïnen lectines zijn, die geen van beide goed worden geabsorbeerd, is het onwaarschijnlijk dat orale inname van ampalaya HIV zal afremmen bij besmette mensen. Het is mogelijk dat orale inname van ampalaya de negatieve effecten van anti-HIV medicijnen kan compenseren, als een reageerbuisstudie kan worden aangetoond dat deze ook op mensen kan worden toegepast. In één voorlopige klinische proef toonde een klysmavorm van ampalaya-extract enkele voordelen bij mensen die besmet waren met HIV.
“Het is nu pas dat de moderne wetenschap de vele medicinale toepassingen van de plant begint te onderzoeken,” vertelde Lito Abelarde, voorzitter van de Chamber of Herbal Industries of the Philippines Inc, aan een nationaal dagblad.