– President Lyndon Johnson overhandigde Duke Ellington de President’s Gold Medal in 1966.
– President Richard M Nixon overhandigde Duke Ellington de Medal of Freedom in 1969.
– Duke Ellington ontving 13 Grammy Awards.
– Duke Ellington ontving de Pulitzer Prize
– Werd in 1973 onderscheiden met het Franse Legioen van Eer.
– Heeft een United States Commemorative postzegel met zijn beeltenis erop uitgegeven in 1986.
Duke Ellington beïnvloedde miljoenen mensen zowel over de hele wereld als in eigen land. Hij gaf Amerikaanse muziek voor het eerst een eigen geluid. In zijn vijftigjarige carrière gaf hij meer dan 20.000 optredens in Europa, Latijns Amerika, het Midden Oosten en Azië.
Simpel gezegd, Ellington overschrijdt grenzen en vult de wereld met een schat aan muziek die zich vernieuwt door elke generatie van fans en muziekliefhebbers. Zijn nalatenschap blijft voortleven en zal nog generaties lang voortduren. Winton Marsalis zei het het beste toen hij zei: “Zijn muziek klinkt als Amerika.” Door de ongeëvenaarde artistieke hoogten waartoe hij steeg, verdiende niemand de uitdrukking “beyond category” meer dan Ellington, want het beschrijft ook treffend zijn leven. Hij was zeker één van de soort die een levensstijl met universele aantrekkingskracht er op nahield die ontelbare grenzen overschreed.
Duke Ellington wordt het best herinnerd voor de meer dan 3000 songs die hij tijdens zijn leven componeerde. Zijn bekendste titels zijn; “It Don’t Mean a Thing if It Ain’t Got That Swing”, “Sophisticated Lady”, “Mood Indigo”, “Solitude”, “In a Mellotone”, en “Satin Doll”. Het meest verbazingwekkende aan Ellington was dat hij het meest creatief was terwijl hij op de weg was. Het was in die tijd dat hij zijn beroemdste stuk schreef, “Mood Indigo” dat hem wereldfaam bezorgde.
Op de vraag wat hem inspireerde om te schrijven, antwoordde Ellington: “Mijn mensen en mijn ras zijn de inspiratie van mijn werk. I try to catch the character and mood and feeling of my people”.
Duke Ellington’s populaire composities legden de lat voor generaties van briljante jazz, pop, theater en soundtrack componisten die zouden komen. Hoewel deze composities zijn grootheid garanderen, wat Duke tot een iconoclastisch genie maakt, en een ongeëvenaarde visionair, wat hem onsterfelijkheid heeft verleend zijn zijn uitgebreide suites. Van Black, Brown and Beige uit 1943 tot The Uwis Suite uit 1972, gebruikte Duke het suite formaat om zijn jazz songs een veel krachtiger betekenis, resonantie en doel te geven: het verheffen, mythologiseren en hercontextualiseren van de Afro-Amerikaanse ervaring op een grote schaal.
Duke Ellington was er een voorstander van om korte verbale verslagen te geven van de gemoedstoestanden die zijn songs vastlegden. Het lezen van die verslagen is als het diep in de achtergrond kijken van een oude foto van New York en het opmerken van de verloren en bijna onverklaarbare details die de stad haar karakter gaven tijdens Ellington’s hoogtijdagen, die begonnen in 1927 toen zijn band van de Cotton Club zijn thuis maakte. De herinnering aan voorbije dingen’, zei Ellington ooit, ‘is belangrijk voor een jazzmuzikant’, en de verhalen die hij soms vertelde over zijn songs zijn de neerslag van die voorbije dingen. Maar wat voorbij is keert terug, zijn hartslag bonzend, wanneer Ellington’s muziek speelt, en het maakt niet uit welk verleden het is, want de muziek zelf draagt ons vandaag nog steeds vooruit.
Duke Ellington werd in 1966 onderscheiden met de Grammy Lifetime Achievement Award. Hij werd later onderscheiden met verschillende andere prijzen, de Presidential Medal of Freedom in 1969, en het Legion of Honor door Frankrijk in 1973, de hoogste burgerlijke onderscheidingen in elk land. Hij stierf aan longkanker en longontsteking op 24 mei 1974, een maand na zijn 75ste verjaardag, en ligt begraven in de Bronx, in New York City. Op zijn begrafenis, bijgewoond door meer dan 12.000 mensen in de kathedraal van St. John the Divine, vatte Ella Fitzgerald de gelegenheid samen: “Het is een zeer trieste dag…Een genie is heengegaan.”