Canine parvovirus (ook wel parvo genoemd) bij honden is een zeer besmettelijke en potentieel dodelijke virale ziekte die bij honden voorkomt. Meestal veroorzaakt parvovirus gastro-enteritis of ontsteking van de maag en darmen.
Over Parvovirus
Canine parvovirus is besmettelijk en kan enkele maanden overleven (sommige deskundigen zeggen zelfs twee jaar) in de omgeving, en het is ook resistent tegen veel desinfecterende middelen. Besmetting kan direct plaatsvinden door contact met besmette honden, maar het wordt ook verspreid door indirect contact met besmette oppervlakken en voorwerpen. Geschat wordt dat parvovirus in 16 tot 48 procent van de gevallen dodelijk is. Raadpleeg zo snel mogelijk uw dierenarts als uw hond tekenen van parvovirus vertoont.
Risicofactoren
Honden van elke leeftijd kunnen parvo krijgen, afhankelijk van hun vaccinatiegeschiedenis, maar sommige honden zijn vatbaarder dan andere:
- Puppy’s van 6 tot 20 weken oud zijn het meest vatbaar (het duurt enige tijd voordat de vaccinatieserie volledig beschermend is).
- Gevaccineerde honden.
- Zekere rassen lopen een verhoogd risico op parvovirus, waaronder Rottweilers, Amerikaanse Pit Bull Terriers, Doberman Pinschers, en Duitse Herders.
- Honden onder stress of die andere darminfecties (waaronder wormen) of andere gezondheidsproblemen hebben, kunnen een hoger risico lopen.
Tekenen en symptomen van parvovirus
Als uw hond de volgende symptomen heeft, raadpleeg dan uw dierenarts. Als parvovirus de oorzaak is, is een vroege behandeling essentieel. Veel voorkomende tekenen van parvovirus zijn onder andere:
- Braken
- Diarree (kan bloederig zijn)
- Lethargie
- Verlies van eetlust
- Koorts
Diagnose van parvovirus
Een voorlopige diagnose van parvovirus kan worden gesteld op basis van de leeftijd, vaccinatie geschiedenis, symptomen en lichamelijk onderzoek. Bevestiging van de diagnose vindt plaats door detectie van het virus in een ontlastingsmonster met behulp van een sneltestkit. Soms worden andere tests zoals bloedonderzoek aanbevolen.
Behandeling van Parvovirus
Behandeling hangt af van de ernst van de ziekte en is gericht op het beheersen van de symptomen totdat het virus zijn beloop heeft. Vochttherapie om uitdroging tegen te gaan is uiterst belangrijk. Medicijnen worden soms gebruikt om braken te verminderen. Antibiotica kunnen worden gebruikt om secundaire bacteriële infecties te bestrijden, en in zeer ernstige gevallen kunnen bloed- of plasmatransfusies worden gegeven. Ziekenhuisopname is meestal noodzakelijk.
Voorkomen van parvovirus
Vaccinatie is de beste verdediging tegen parvovirus. Uw dierenarts zal een voor uw hond geschikte vaccinatiekuur adviseren. Bij puppies wordt het eerste vaccin meestal op de leeftijd van ongeveer 6-8 weken gegeven, en wordt het elke vier weken herhaald tot de leeftijd van 16-20 weken, met daarna jaarlijkse vaccinaties.
Totdat puppies hun laatste vaccinatie hebben gehad, is het verstandig voorzichtig te zijn met hun blootstelling aan andere honden en plaatsen waar honden vaak poepen (bijv, hondenparken) om blootstelling zoveel mogelijk te vermijden.
Omdat het virus zo lang overleeft, moet u, als u een hond met parvovirus in huis hebt gehad, voorzichtig zijn met het introduceren van een nieuwe puppy of ongevaccineerde hond gedurende ten minste 6 maanden (mogelijk langer). Bespreek de risico’s met uw dierenarts.
Thuiszorg en desinfectie
Een hond met parvovirus moet worden geïsoleerd van andere honden, vooral puppy’s. Een besmette hond kan het virus drie weken of langer na het ziek zijn verspreiden (houd uw hond gedurende deze tijd thuis om verspreiding van het virus naar andere honden te voorkomen).
Parvovirus is resistent tegen veel ontsmettingsmiddelen. Een oplossing van één deel bleekmiddel op 30 delen water is effectief, maar kan alleen worden gebruikt op bleekmiddelveilige voorwerpen. Andere ontsmettingsmiddelen die zijn gelabeld als effectief tegen parvovirus kunnen ook worden gebruikt en zijn mogelijk verkrijgbaar via uw dierenarts. Omdat het virus echter moeilijk volledig te elimineren is (vooral in de tuin), is het belangrijk het advies van uw dierenarts op te volgen over het in huis nemen van een nieuwe hond, zelfs na zorgvuldige desinfectie.