Voor mijn project heb ik gekozen om de geschiedenis en de invloed van de maïsbroodcultuur op de regio Appalachia te onderzoeken. De vraag die ik in mijn project zal proberen te beantwoorden is hoe de evolutie van maïsbrood zo belangrijk is geweest voor de Appalachen. Om dit te doen moet ik drie dingen doen; de ware oorsprong van maïsbrood identificeren, de verschillende interpretaties van maïsbrood onderzoeken en ten slotte de plaats van maïsbrood in de eetcultuur van Appalachia ontdekken.
Voor mijn project heb ik ervoor gekozen om de geschiedenis en de invloed van de maïsbroodcultuur op de regio Appalachia te onderzoeken. De vraag die ik in mijn project zal proberen te beantwoorden is hoe de evolutie van maïsbrood zo belangrijk is geweest voor de Appalachen. Om dit te doen moet ik drie dingen doen: de ware oorsprong van maïsbrood identificeren, de verschillende interpretaties van maïsbrood onderzoeken en ten slotte de plaats van maïsbrood in de eetcultuur van Appalachia ontdekken.
De eerste introductie van maïsbrood in Amerika was van de pre-Europese Indianen toen ze maïs gebruikten, dat ze vermaalden tot een meel en mengden met water en zout. Het waren de Europeanen die als eersten het recept aanpasten en zoals vele andere groepen die dat deden, deden zij dat om zich meer thuis te voelen in Amerika. Hun aanpassing weerspiegelde de kookstijl van hun thuisland, zij deden dit door ingrediënten toe te voegen die zij van overzee meebrachten, zoals tarwe.
. Toen het recept voor het eerst werd ontwikkeld, was het vrij eenvoudig omdat in die tijd, de 17e eeuw, de middelen beperkt waren. Maar na verloop van tijd werd het steeds ingewikkelder en gedetailleerder naarmate er meer middelen beschikbaar kwamen. Ik kwam dit te weten door maïsbroodrecepten te onderzoeken die helemaal teruggaan tot de 17e eeuw tot meer moderne recepten uit de 20e eeuw. Door dit te doen kon ik zien wat er veranderde aan het recept en wat hetzelfde bleef. Het belangrijkste dat ik ontdekte was dat vroege versies van maïsbrood niet zo smaakvol waren, en zwaar leunden op ingrediënten als boter en eieren. In het begin van de 19e eeuw werden gist en bloem aan het recept toegevoegd, waardoor het brood langer houdbaar werd. In de laatste 1800s werden dingen als suiker en soda toegevoegd aan maïsbrood recepten om het meer smaakvol te maken. Allison Burkett van de Universiteit van Mississippi zei het het beste: “Het tweede tijdperk (de jaren 1800) kan worden gekarakteriseerd als een tijdperk van hybridisatie, toen kolonisten extra ingrediënten en technieken toevoegden aan inheemse gerechten, waarschijnlijk in een poging om het bakken in het thuisland te benaderen” (Burkett 14). De huidige versies van maïsbrood zijn een combinatie van alle verschillende stijlen door de jaren heen. Net als de oudere recepten gebruiken de huidige recepten nog steeds maïsmeel, bloem en eieren (Cunningham, 15). Maar in tegenstelling tot de oudere recepten wordt in de nieuwe recepten suiker, bakpoeder en zelfs magere melk gebruikt (Diverse Californische vrouwen, 42). Al deze nieuwe ingrediënten werden toegevoegd vanwege de uitbreiding van de middelen als gevolg van de welvaart van die tijd en om het brood zoeter te maken zodat het lekkerder zou smaken.
Voor mij lijkt het gek dat een recept dat voor het eerst werd geïntroduceerd aan het begin van de Amerikaanse geschiedenis nog steeds heel erg deel uitmaakt van de Amerikaanse cultuur in het zuiden. Vandaag de dag is maïsbrood op grote schaal een integraal onderdeel van de zuidelijke cultuur en is het iets dat meestal wordt geassocieerd met alle vormen van de zuidelijke keuken, omdat de recepten al zo lang meegaan. Ik heb onderzoek gedaan naar persoonlijke getuigenissen in verband met maïsbrood en ontdekte dat er duizenden verhalen zijn van in de Appalachen geboren mensen die terugdenken aan hun jeugd en de rol die maïsbrood daarin speelde. Dit is belangrijk omdat maïsbrood door zijn overweldigende populariteit in de regio als een soort traditie wordt beschouwd. Bij de beschrijving van maïsbrood in haar kookboek zei Ronni Lundy het volgende: “”Geef ons heden ons dagelijks maïsbrood…” zou het standaardgebed kunnen zijn voor tafels in het hele bergachtige Zuiden” (Lundy,10). En wat had ze gelijk! Ongeacht je leeftijd, geslacht of ras als je uit Appalachia maïsbrood is een deel van de regio’s culturele identiteit.