Dakkapel

Dakkapel, in de architectuur, een verticaal raam dat uit een schuin dak steekt en gewoonlijk een slaapkamer verlicht. De term is afgeleid van het Latijnse dormitorium, “slaapzaal”. Dakkapellen staan ofwel tegen de muur of hoog op het dak, en hun daken kunnen zadeldaken, schilddaken, platte daken of daken met één helling zijn. Een kleine dakkapel in een dak of een torenspits wordt een lucarne genoemd.

Eenvoudige dakkapellen, vaak in meerdere rijen gebouwd, zijn kenmerkend voor de steile daken van de Teutoonse landen. In de late gotiek en de vroege renaissance werden uitgebreidere dakkapellen in metselwerk ontworpen, die uitstegen boven de muurlijn van het gebouw en rijkelijk versierd waren.

Zulke uitgebreide dakkapellen, gewoonlijk met zadeldaken, kenmerken het Tudor-werk in Engeland en Schotland en het Franse kasteel uit de tijd van Lodewijk XII tot dat van Lodewijk XIV. Dakkapellen bleven in de 17e en 18e eeuw in gebruik en waren vooral populair in gebouwen in de revival-stijl van de 19e en 20e eeuw.