Bacteriële meningitis of virale meningitis komt voor bij ongeveer 0,8 tot 1,5% van de personen die een craniotomie ondergaan. Postcraniotomiepijn komt vaak voor en is matig tot hevig van aard. Deze pijn is onder controle gehouden door het gebruik van hoofdhuidinfiltraties, zenuwblokkades van de hoofdhuid, parecoxib en morfine, waarbij morfine het meest effectief is in het verschaffen van analgesie.
Volgens het Journal of Neurosurgery, Infections in patients undergoing craniotomy: risk factors associated with post-craniotomy meningitis, gaven hun klinische studies aan dat “het risico op meningitis onafhankelijk geassocieerd was met perioperatief steroïdengebruik en ventriculaire drainage”.
In de 334 procedures die zij hadden uitgevoerd bij mannen en vrouwen, concludeerden hun resultaten dat traumatisch hersenletsel de overheersende oorzaken waren van bacteriële meningitis.
Minstens 40% van de patiënten werd vatbaar voor ten minste één infectie, waardoor gaandeweg meer onderling verbonden risicofactoren ontstonden. Van de Infectieziektenkliniek van het Erasme Ziekenhuis waren er meldingen van infecties die aanvankelijk begonnen op het moment van de operatie, huidintrusie, hematogene uitzaaiing, of retrograde infecties.
Cerebrospinale vloeistof shunt (CSF) associeert met het risico van meningitis als gevolg van de volgende factoren: pre-shunt geassocieerde infecties, post-operatieve CSF lekkage, gebrek aan ervaring van de neurochirurg, vroeggeboorte/jonge leeftijd, hoge leeftijd, shunt revisies voor disfunctie, en neuroendoscopen.
De manier waarop shunts worden geopereerd op elke patiënt is sterk afhankelijk van de reinheid van de site. Zodra bacteriën het gebied van een CSF binnendringen, wordt de procedure gecompliceerder.
De huid is vooral noodzakelijk om aan te pakken omdat het een extern orgaan is. Krabben aan de incisieplaats kan gemakkelijk een infectie veroorzaken, omdat er geen barrière is tussen de open lucht en de wond.
Naast krabben zijn decubitus ulcera en weefsels in de buurt van de shuntplaats ook belangrijke routes voor infectiegevoeligheid.
Het is ook gebruikelijk om patiënten postoperatief zeven dagen anti-seizure medicatie te geven. Traditioneel was dit fenytoïne, maar nu wordt steeds vaker levetiracetam gegeven, omdat dit een lager risico op interacties tussen geneesmiddelen heeft.