René Laennec nam het bestaande woord râles (dat vertaald is als “rammelaars”, “gekreun” en anderszins) over om de toegevoegde ademgeluiden te beschrijven die nu “crackles” worden genoemd. Hij beschreef ze aan de hand van ongebruikelijke dagelijkse voorbeelden, zoals “het fluiten van vogeltjes”, “het knetteren van zout op een verwarmde schaal”, “het koeren van de woodpidgeon”, enz., maar hij merkte al snel dat hij de term niet kon gebruiken in het bijzijn van zijn patiënten omdat het de associatie opriep van le râle de la mort, wat zich laat vertalen als “het doodsgeratel”, het geluid dat mensen maken die op het punt staan te sterven als ze geen afscheidingen meer kunnen opruimen. Daarom gebruikte hij aan het bed het Latijnse woord rhonchus, dat oorspronkelijk “snurken” betekende. Dat werd niet goed begrepen door zijn vertaler, John Forbes, en de terminologie werd erg verwarrend na de publicatie in de jaren 1830 van Forbes’ Engelse vertaling van Laennec’s De L’Auscultation Mediate. De moeilijkheid van het vertalen van râle zelf was opgemerkt in een Britse recensie van Laennec’s werk in 1820.
De terminologie van “rales” en “rhonchi” in het Engels bleef variabel tot 1977, toen een standaardisatie werd vastgesteld door de American Thoracic Society en het American College of Chest Physicians. Als gevolg daarvan werd de term râles verlaten en werd “crackles” de aanbevolen vervanger. De term “rales” is nog steeds gebruikelijk in de Engelstalige medische literatuur, maar kennisneming van de ATS/CHEST-richtlijnen roept op tot “crackles”.
In 2016 rapporteerde de European Respiratory Society over een studie waarbij verschillende artsen luisterden naar audiovisuele opnamen van auscultatiebevindingen en interobserver variatie werd geanalyseerd. Uit de studie bleek dat brede beschrijvingen beter overeenkwamen dan gedetailleerde beschrijvingen.