“Come Together”: Het verhaal achter de klassieker van het “Abbey Road”-album

Hoewel we Come Together vandaag de dag kennen als het grandioze openingsnummer van het Abbey Road-album van de Beatles, was de titel die ruim 50 jaar geleden door John Lennon werd geschreven een van de laatste stukken die ze voor deze langspeler onder handen namen. Nadat een groot deel van het album al vorm begon te krijgen in de Get Back sessies in januari 1969, werd Come Together pas geschreven op het laatste moment, toen de laatste afslag naar het definitieve Abbey Road al in zicht was, om het zo maar te zeggen.

door Paul McGuinness

De eigenaardige ontstaansgeschiedenis

De eigenaardige wortels van Come Together liggen in een politieke campagne die een rol speelde in de toenmalige campagne voor de gouverneursverkiezingen in Californië. Timothy Leary was in die tijd vooral bekend als voorstander van LSD: Zijn motto “aanzetten, afstemmen, afzetten” had van hem de ultieme drugsvoorstander en populaire verleider gemaakt. Richard Nixon had hem zelfs uitgeroepen tot “de gevaarlijkste man in heel Amerika”. Toen John en Yoko, die tijdens hun huwelijksreis in Amsterdam al voor het eerst “voor de wereldvrede hadden geknuffeld”, vervolgens in hun hotelkamer in Montreal tijdens de tweede “bed-in for peace” het nummer Give Peace A Chance opnamen, was de heer Leary niet alleen in het refrein te horen, maar ook zittend aan het voeteneind van het bed. Hij kwam zelfs met naam en toenaam voor in de songtekst.

Want net als Lennon wist Leary wat een verschil een pakkende zin, een pakkende slogan kon maken. En nadat hij de beslissing had genomen om het op te nemen tegen toekomstig president Ronald Reagan in de bewuste Californische gouverneurscampagne, was hij nu bij John gekomen. Hij had hem gevraagd een lied te componeren rond zijn verkiezingsslogan “Kom samen – doe mee met de partij”. De Brit had er haastig een bijpassende melodie bij bedacht, die meteen werd gebruikt om op ondergrondse radiostations reclame te maken voor Leary…

Nu verkrijgbaar in onze winkel:

“Zo’n campagneliedje zou toch nooit hebben gewerkt”

“Toen viel Leary me jaren later aan,” herinnerde Lennon zich in een interview met Playboy uit 1980. “Hij beweerde dat ik hem ermee had opgelicht. Nou, ik had dat andere kleine stukje geschreven genaamd Come Together And Join The Party… en dat was alles. Omdat ze me nooit benaderd hebben om het volledige nummer te vragen. Dus ik heb hem daar helemaal niet afgezet. Het liedje was eindelijk af en wachtte gewoon om door hem opgepikt te worden.” Wat het nummer betreft dat hij uiteindelijk voor The Beatles schreef, herinnerde hij zich: “Ik schreef toen dat andere Come Together dat niet voor hem was – een nummer als dat als campagnelied zou nooit hebben gewerkt, toch?”

Leary bevestigde Lennons anekdote: “Hoewel de nieuwe versie qua muziek en tekst duidelijk beter was dan mijn campagnelied, was ik toen toch een beetje boos dat Lennon me zo voorbij had laten gaan… Toen ik mijn ongenoegen voorzichtig aan John kenbaar maakte, antwoordde hij met typische Lennon-charme en die kenmerkende twinkeling in zijn ogen: hij was een kleermaker en ik was een klant die een pak had besteld en het nooit echt had opgehaald. Dus op een gegeven moment zou hij op zoek zijn gegaan naar een andere klant voor het goede stuk.”

“Ik stelde voor om het op de moerassige manier te proberen.”

Een ongebruikelijke kiem dus, waaruit uiteindelijk de openingstitel van Abbey Road zou voortkomen. De beschuldiging van Leary dat Lennon gewoon zijn slogan heeft gestolen, kan tot op zekere hoogte worden aanvaard. Maar het was een andere beschuldiging van plagiaat die even later veel grotere golven zou doen ontstaan: Paul McCartney had opgemerkt dat de oorspronkelijke versie van Come Together vrij duidelijke parallellen vertoonde met een ander stuk dat afkomstig was van de pen van een van hun vroegste idolen. “Hij legde ons dit idee voor als een levendige schets van een liedje, waarop ik hem erop wees dat zijn liedje waanzinnig veel gelijkenis vertoonde met You Can’t Catch Me van Chuck Berry,” herinnerde McCartney zich. “John erkende dat de nummers zeker erg dicht bij elkaar lagen, dus ik zei: ‘Nou, is er iets wat je kunt doen om daar afstand van te nemen?’ Ik stelde zelf voor om het op de drassige manier te proberen – ik herinner me dat ik het woord ‘drassig’ in de mond nam – en dat deden we.”

5 waarheden over “Abbey Road”

A Funky Song

Om een later dreigend officieel juridisch gevecht te vermijden, sloot John een compromis en nam ook een coverversie van You Can’t Catch Me op voor zijn rock’n’roll soloalbum. “Come Together” is al van mij, een beetje volgens een oud Chuck Berry idee. Ik heb ook de regel ‘Hier komt de oude flat-top’ erin gelaten. Het klinkt heel anders dan het Chuck Berry liedje. Maar uiteindelijk sleepten ze me voor de rechter omdat ik een paar jaar geleden publiekelijk had toegegeven dat het Berry-nummer van grote invloed was. Ik had er ‘Here comes old iron face’ van kunnen maken, maar het nummer blijft onafhankelijk van Check Berry of wie dan ook.”

Na het tempo te hebben verlaagd en voor meer groove te zijn gegaan, nam de band Come Together op in een totaal van zes sessies. Het begon op 21 juli 1969, en de doorslaggevende factor voor het immense succes was de eenvoud van de titel: alles werd to the point geproduceerd, en de ietwat “swampy” funkfactor deerde uiteindelijk ook niet. “Ja, het was een funky nummer – in feite, voor mij is het een van de beste Beatles nummers … of laten we zeggen een van mijn favoriete Lennon nummers,” zei John in het 1980 Playboy interview. “Het heeft dat funk randje, het heeft blues in zich, en mijn zang is ook prima. Ik hou van het geluid van die opname. Je kunt er op dansen. Dus: ik zou het kopen!”

The Incredible Story of Abbey Road Studios