De meest uitgevoerde versie van het effect gebruikt drie bekers en drie kleine ballen. De goochelaar laat de balletjes door de stevige bodems van de bekers lijken te gaan, van beker naar beker springen, uit de beker verdwijnen en op andere plaatsen verschijnen, of uit verschillende plaatsen verdwijnen en weer onder de bekers verschijnen (soms onder dezelfde beker), vaak eindigend met grotere voorwerpen, zoals fruit, grotere ballen, kleine dieren zoals kuikentjes, of een combinatie van de verschillende eindladingen. Veel goochelaars gebruiken fruit, omdat elk fruit anders van vorm en grootte is, waardoor het verrassingselement toeneemt.
BasisroutineEdit
Beginnend met drie bekers neergezet in een lijn met drie ballen zichtbaar, wordt een van de ballen boven op de middelste beker gezet en de andere twee bekers erboven genesteld. Met een tik van de toverstaf worden de drie bekers opgetild, waarbij duidelijk wordt dat de bal de beker is “binnengedrongen”. De bekers worden weer op een rij gezet, waarbij de middelste beker de doorgedrongen bal bedekt. Een andere zichtbare bal wordt bovenop de middelste beker geplaatst en bedekt met de andere twee bekers, waarbij de bekers worden aangetikt en opgetild om te laten zien dat de tweede bal is doorgedrongen. Dit wordt herhaald met de derde bal.
Middeleeuwse bekers en ballenEdit
In 1584 schreef Reginald Scot The Discoverie of Witchcraft, waarin hij trucs met ballen beschrijft. Hij raadt aan om kandelaars te gebruiken met een holle onderkant, of kommen, of zoutvaten om de ballen te bedekken. Hij beschrijft de routine met 3 of 4 ballen, en evenveel deksels. Hij beschrijft het plaatsen van een bal onder elke deksel, het oplichten van de deksels om te laten zien dat de ballen verdwenen zijn, en dan de ballen allemaal weer tevoorschijn te laten komen onder één deksel. Hoewel Scot een methode beschrijft, wordt deze door goochelaars als onwaarschijnlijk beschouwd omdat sommige van de beschreven bewegingen onmogelijk onzichtbaar zouden kunnen worden uitgevoerd.
Indiase bekers en ballenEdit
In India werden de bekers en ballen zittend op de grond opgevoerd, met een publiek dat stond, of in stoelen rond de uitvoerder. Deze unieke gezichtslijn voor het publiek gaf aanleiding tot enkele unieke goocheltrucs. De bekers die gebruikt worden hebben de vorm van een ondiepe bel, een ondiepe kom met een klein knophandvat op de top. Ze worden vaak tussen de eerste twee vingers vastgehouden door dit handvat. De ondiepte van de bekers betekent dat aan het einde van de routine geen groot voorwerp kan worden geproduceerd, zodat de routine vaak wordt beëindigd met de productie van veel ballen van dezelfde grootte, hoewel Shankar Junior zou eindigen met de productie van zwart poeder uit een van de kommen. Het aantal gebruikte bekers en ballen varieert, met tussen 1 en 5 ballen in het spel tijdens de routine, en tussen 2 en 4 bekers.
Owan To TamaEdit
Owan To Tama, het “Draaien van Kommen” is de Japanse versie van de bekers en ballen. De goochelaar gebruikt 3 schalen, en traditioneel 4 met zachte zijde bedekte ballen als 3, een waaier en 3 eindprodukten, ofwel sinaasappelen of dozen, soms van sigaretten. De bewegingen van de Japanse routine zijn gebaseerd op de Japanse klassieke dans. Er is een vertoning om de gebruikte kommen te tonen, “Owan-Gaeshi” genaamd, waarbij de vertolker de kommen van hand tot hand laat gaan en ze op een dansachtige manier leeg laat zien. De routine wordt omschreven als eerbiedig, ceremonieel. De routine werd ook knielend op de vloer uitgevoerd, voor een knielend publiek. In tegenstelling tot andere bekers en ballen routines werkte de Japanse goochelaar meestal binnen, en op muziek.
“Bonen zaaien “bewerken
De Chinese routine van de bekers en ballen wordt vaak “De Onsterfelijke Bonen Zaaien” genoemd, het ontstond in de oude agrarische samenleving zo vroeg als de Longshan Cultuur Periode, pre-Shang Dynastie (vóór 1600 v. Chr.). De naam is ontleend aan het gezegde “Plant meloenen en je krijgt meloenen, zaai bonen en je krijgt bonen”. Men geloofde dat de onsterfelijke voortkwam uit de gewone mens die in staat is tot diverse magische krachten en een lang leven door ofwel het opdoen van sterfelijke kweek ofwel het eten van elixir vitae. De bonen in de routine vertegenwoordigen bonen van elixir vitae.
De gebruikte rekwisieten bestonden uit een waaier, mat, en tussen de 2 en 6 kommen, met tussen de 3 en 10 bonen. De meest voorkomende aantallen zijn 2 kommen met 3 of 5 bonen. De Chinese methode is ongewoon in die zin dat een extra boon of bal zelden wordt gebruikt. Zij hebben ook enkele unieke methoden om de bonen te verbergen. Traditioneel werd de routine op de grond uitgevoerd, maar nu wordt hij vaker op een tafel uitgevoerd.
Een ander element van de Chinese routine is het maken van grote producties zowel aan het begin als aan het eind van de routine. Veel voorkomende producties zijn het veranderen van een kleine perzik in een ei, het produceren van water, soms met vis, en soms Baijiu. Voor de finale, “Harvesting a Million Beans” worden twee kommen van mond tot mond geplaatst, wanneer ze geopend worden zie je vele kleine bonen uit de onderste kom stromen. Echter, net als bij de Indiase routine, gebruiken de Chinezen niet altijd een grote eindproductie, zoals de routine uitgevoerd door 王鬼手 (Wang Gui Shou, of Koning van de Spookhanden).
Moderne bekers en ballen: de Dai Vernon routineEdit
De bekers en ballen hebben een lange geschiedenis, en de routines uitgevoerd door de artiesten van vandaag zijn natuurlijk voortgebouwd op het werk van eerdere meesters. In het oude Griekenland en Rome traden goochelaars op staande achter een tafel, in tegenstelling tot op de grond zoals in Egypte, India en Turkije, om een groter publiek in staat te stellen de show te zien, deze traditie is vandaag de dag voortgezet. Hoge kegelvormige metalen bekers waren de norm in Europa en Egypte totdat de routine van Dai Vernon populair werd, waarbij kortere, meer hurkvormige bekers werden gebruikt die ongeveer zo hoog waren als de hand. Vergelijkbare squat cups werden gepopulariseerd door mensen als Paul Fox, Charlie Miller en Ross Bertram.
Dai Vernon’s invloed is te zien in veel moderne routines. Jim Cellini, een leerling van Tony Slydini, en leraar van vele straatartiesten, schrijft zijn routine toe aan Vernon, Miller, en Johnny Fox. Dai Vernon’s leerling, Michael Ammar, over wie Louis Falanga, President van L&L Publishing, zei: “Ammar heeft letterlijk de industrie geleid in het vormgeven van het denken en optreden van deze generatie goochelaars”, creëerde zijn eigen routine gebaseerd op wat zijn leraar hem had geleerd.
De Vernon routine bestaat uit het verdwijnen van de drie ballen, om weer te verschijnen onder de bekers, het binnendringen van de ballen door de bekers, de toeschouwer die kiest naar welke beker een bal onzichtbaar moet worden vervoerd, het verwijderen en terugbrengen van de ballen, en de onthulling van de laatste grote productie items, meestal fruit. Bij het kijken naar moderne uitvoeringen van de bekers en ballen zie je waarschijnlijk een soortgelijke volgorde.
Chop cupEdit
Een vrij moderne ontwikkeling is de ‘chop cup’. Deze beker werd rond 1954 uitgevonden door Al Wheatley die een Chinees geklede act opvoerde met de naam “Chop Chop”. De chop cup is een variatie met één beker en (blijkbaar) één bal, enorm populair omdat het slechts een zeer kleine vlakke ruimte vereist om op te treden, in tegenstelling tot de aanzienlijke tafelruimte die nodig is voor de klassieke routine met drie bekers. De close-up goochelaar Don Alan uit Chicago bracht zijn gestroomlijnde chop cup routine op televisie, en werd onmiddellijk gekopieerd door goochelaars over de hele wereld. Paul Daniels’ routine met de chop cup heeft ook veel bijgedragen tot de populariteit van de routine. De chop cup kan volledig door de top worden gehanteerd, waardoor een meer schijnbaar onmogelijke voorstelling ontstaat.
Three shell gameEdit
Het drieschelpspel is in sommige opzichten vergelijkbaar met de driekoproutine. De belangrijkste zet is het stelen van de erwt aan de achterkant van de schelp. Dit wordt bereikt door een flexibele erwt te gebruiken en de truc uit te voeren op een zacht oppervlak. De erwt wordt onder de rug van de schelp uit geperst in de vingers terwijl je de schelp naar voren duwt. Op een soortgelijke manier kan de erwt onder een schelp worden gebracht door deze naar achteren te trekken. Deze bewegingen worden terloops uitgevoerd door de schelpen van plaats te laten verwisselen. De toeschouwer wordt verondersteld op het oog te volgen in welke schelp de erwt zit, maar in werkelijkheid heeft hij geen schijn van kans aangezien de performer de toeschouwers steeds een stap voor is.
Clear CupsEdit
Penn & TellerEdit
Het goochelduo Penn & Teller voert in hun act een versie van de cups and balls trick uit. Aanvankelijk voeren ze de truc uit met kleine aluminiumfolie balletjes en plastic bekertjes. De truc eindigt met het verschijnen van grotere foliebollen onder de bekers, en de verrassende verschijning van een extra ongerelateerd voorwerp, zoals een aardappel of een limoen, onder een of meer bekers. Vervolgens herhalen ze de truc met doorzichtige plastic bekertjes, waarbij ze beweren dat ze zullen onthullen hoe de truc moet worden uitgevoerd. Als onderdeel van de grap doen ze de truc echter zo snel dat hij moeilijk te volgen is. Ze beweren dat deze versie van de bekers en ballen alle vier de regels van de goochelkunst overtreedt: het publiek niet vertellen hoe een truc wordt gedaan, dezelfde truc niet twee keer herhalen, het publiek niet de geheime voorbereiding laten zien, en de “ongeschreven regel” om de bekers en ballen nooit met doorzichtige plastic bekers uit te voeren. Ze beweren dat deze versie van de truc hen uit The Magic Castle heeft geschopt.
Latimer Clear Cups and BallsEdit
De Latimer Clear Cups And Balls is een illusie, gemaakt en uitgevoerd door de Amerikaanse illusionist Jason Latimer. In deze versie van het “volg de bal” bekers en ballen spel, gebruikt de goochelaar doorzichtige glazen bekers en het publiek kan toekijken hoe de ballen visueel verdwijnen en springen naar onder een andere beker. Het effect werd in 2003 door Jason Latimer voorgesteld op de International Federation of Magic Societies (FISM), en op de Amerikaanse televisie in The Late Late Show met Craig Ferguson in 2004.