Anterieure en posterieure lumbale fusiechirurgie

Soms wordt zowel een anterieure lumbale interbody fusie als een posterieure gutter fusiechirurgie uitgevoerd, en worden zowel de voorkant als de achterkant van de wervelkolom gefuseerd.

Deze anterieure/posterieure lumbale fusieprocedure wordt gewoonlijk gedaan bij patiënten met een hoge mate van spinale instabiliteit (bijv.b.v. fracturen), of bij revisiechirurgie (als de aanvankelijke fusie niet is gelukt), hoewel sommige wervelkolomchirurgen de voorkeur geven aan de anterior/posterior fusiechirurgie als primaire spinale fusietechniek.

Anterior/Posterior Lumbar Fusion Surgery Voordelen

Het fuseren van zowel de voor- als achterzijde biedt een hoge mate van stabiliteit voor de wervelkolom en een groot oppervlak voor de botfusie om op te treden. Door beide zijden van de wervelkolom te benaderen, is vaak een agressievere reductie mogelijk voor patiënten die misvormd zijn in de onderrug (bijv. isthmische spondylolisthesis).

In de meeste gevallen wordt eerst de anterieure (van voren gezien) benadering uitgevoerd. Door het discusmateriaal te verwijderen en het voorste longitudinale ligament (dat aan de voorkant van de discusruimte ligt) door te snijden, wordt het spinale segment “vrijgemaakt” en is een meer volledige reductie mogelijk. Nadat de anterieure en de posterieure spinale implantaten zijn geplaatst, is dit segment veel stabieler dan zelfs een normaal wervelkolomsegment.

Sommige wervelkolomchirurgen zijn van mening dat indien stabilisatie zowel via een anterieure als een posterieure benadering wordt bereikt, patiënten eerder in de postoperatieve periode kunnen worden gemobiliseerd. Studies hebben aangetoond dat het fuseren van beide zijden van de wervelkolom in de onderrug tot een zeer hoog fusiepercentage leidt (in meer dan 95% van deze gevallen wordt een solide fusie bereikt).

Anterior/Posterior Lumbar Fusion Surgery Considerations

Een nadeel van de procedure is dat zowel een anterieure incisie in de buik als een posterieure incisie in de onderrug moet worden gemaakt. Sommige wervelkolomchirurgen geven er de voorkeur aan om anterieure en posterieure stabiliteit te bereiken door middel van een PLIF procedure, hoewel er nadelen zijn aan het benaderen van de discusruimte via een posterieure benadering (zie PLIF chirurgie). Wervelkolomchirurgen die zich goed voelen bij een ALIF-operatie geven over het algemeen de voorkeur aan een anterieure/posterieure benadering.

Deze techniek zorgt voor zeer hoge percentages spinale fusie, maar de spinale fusie-operatie is vrij uitgebreid en brengt de risico’s met zich mee die inherent zijn aan beide benaderingen. Een afweging kan echter bestaan uit het agressief afleiden van de voorste schijfruimte, zodat het achterste deel van de operatie kan worden geminimaliseerd. Sommige chirurgen combineren zelfs een voorste benadering met percutane pedikelschroeven om de dissectie en de daaropvolgende morbiditeit van de achterste benadering te minimaliseren.