Mijn man blijft maar praten, maar ik luister niet. Ik draai me van hem weg. Hij heeft iets volkomen onschuldigs gezegd of gedaan – gezegd dat hij de was moest doen, gezegd dat hij te moe was voor seks, me zachtjes geplaagd omdat ik verliefd ben op een of andere filmster – en ik ben er klaar mee. Zie je, mijn ADHD en emotionele terugtrekking komt voort uit mijn afwijzingsgevoeligheid, of afwijzingsgevoelige dysforie (RS), die ertoe kan leiden dat ik dingen (verkeerd) interpreteer als een referendum over mijn (nu waargenomen) algemene afschuwelijkheid als mens.
De stoofpot van schuld en woede, schaamte en ellende kan totaal overheersend zijn. Dus wend ik me af. Ik krul mezelf op, sluit me emotioneel af. Ik weet dat het geen gezond overlevingsmechanisme is. Maar soms is het het enige waarmee ik kan omgaan.
Emotionele terugtrekking is een aangeleerd gedrag
Meisjes met ADHD leren emotionele terugtrekking vaak al op jonge leeftijd: voor vrouwen gaan ADD en emotionele terugtrekking vaak hand in hand.
Wij kunnen traag zijn met het oppikken van sociale signalen die andere meisjes met gemak leren. We zijn dagdromerig en ruimdenkend, zelden stevig verankerd in het hier en nu (waarschijnlijk omdat het hier en nu betekent: vergeten papieren, gemiste deadlines, en mensen die vragen waarom we het niet beter hebben gedaan). Onze ongeorganiseerdheid zelf kan ons tot een sociale paria maken, omdat andere studenten afstand proberen te nemen van het “slechte” kind. We flappen er vaak impulsief uit op ongepaste momenten, wat, zoals anderen hebben opgemerkt, de aandacht kan trekken van een pestkop.
Dus alsof sociale uitsluiting van de “gemene meisjes” nog niet genoeg is, worden meisjes met ADHD vaak actief gepest – en terug in de grand old 1980s en 1990s, deed niemand er veel aan, behalve ons vertellen dat we het moesten pikken. Als het een jongen was die pestte, zeiden sommige gezagsdragers misschien, “Oh, hij doet het gewoon omdat hij je leuk vindt.” (Hiermee werd voor ons de basis gelegd om later in ons leven misbruik te verwarren met gezonde relaties).
Vaak waren wij onze enige bondgenoot. Onze leraren en ouders deden onze klachten misschien af als kletspraatjes, of wimpelden ze af – zoals de mijne – met iets als: “Als je had geleerd je te gedragen zoals iedereen, zou je dit niet overkomen.” We leerden onszelf de schuld te geven van ons eigen ostracisme; we waren het niet waard om lid te worden van de sociale groepen of de populariteit die andere studenten genoten.
Dus sneden we onszelf de pas af. We leerden ons er niets van aan te trekken, omdat het ons te veel pijn deed. Toen het plagen begon, toen het pesten (weer) begon, toen de spuugballen vlogen, trokken we ons terug in onszelf. Het was het enige mechanisme dat we hadden om ermee om te gaan.
We dragen de emotionele bagage van ADHD mee naar de volwassenheid
Emotionele terugtrekking houdt in dat je je emoties opkropt. Het houdt in dat je de mensen die ons zouden kunnen helpen buitensluit, omdat we zo gewend zijn aan afwijzing dat we geleerd hebben erop te anticiperen. Omdat we geleerd hebben ons af te sluiten van anderen, ontwikkelen we andere ongezonde coping-mechanismen.
Studies tonen ook aan waar we mee te maken hebben. Tienermeisjes met ADHD worstelen vaker met sociale, aandachts- en organisatorische problemen; hebben een slechter zelfbeeld; ervaren meer psychische problemen en stoornissen; en hebben het gevoel minder controle over hun leven te hebben. Vrouwen met ADHD lopen ook een groter risico – 2,5 keer – op extreme droefheid in vergelijking met vrouwen zonder ADHD
Dit zijn behoorlijk sombere omstandigheden. En veel van die omstandigheden komen voort uit onze behoefte om onze emoties “op te kroppen” – of af te sluiten hoe we ons voelen om met de wereld om ons heen om te kunnen gaan. We hebben geleerd te anticiperen op een constante aanval, dus hebben we ongezonde copingmechanismen ontwikkeld – waarvan sommige uitgroeien tot volwaardige psychiatrische stoornissen – om te kunnen functioneren in een neurotypische wereld. We zijn altijd bang om een voet verkeerd te zetten, een sociale hint te missen, een belangrijke deadline te vergeten. En alle planners van de wereld kunnen ons niet helpen.
This Is Why Women with ADHD Withdraw
We trekken ons terug. We trekken ons vooral terug, het gevaarlijkst, van degenen van wie we houden, omdat zij ons het diepst kunnen snijden. Sommige studies hebben gesuggereerd dat het scheidingspercentage bij paren waarvan een of meer partners ADHD hebben, twee keer zo hoog ligt als bij de algemene bevolking. Een deel hiervan kan te wijten zijn aan de complicaties die voortkomen uit ADHD en seks, onoplettend gedrag, “klusjes oorlogen,” en time-management mislukkingen. Maar zoals een vrouw zegt: “Ik heb er vaak aan gedacht om weg te gaan omdat ik de kritiek niet kan verdragen… Hij denkt dat hij me helpt om een beter mens te worden” wanneer hij haar ADD-gerelateerde tekortkomingen opmerkt, maar meestal eindigt ze met het gevoel “niet geliefd” te zijn.
Hoe kunnen we emotionele terugtrekking positief aanpakken?
- Ten eerste, erken dat je je terugtrekt van mensen en situaties als een coping mechanisme. Dit kan moeilijk zijn om toe te geven, omdat het de enige manier is waarop je er al zo lang mee omgaat. Maar erkenning is de eerste stap. Leer om, wanneer je je afkeert van je partner of vrienden, te zeggen: “Ik keer me af en krul me op in deze situatie. Ik sluit me af.” Dat vergt veel en serieus werk. Het betekent dat je uit je emotionele reacties moet stappen en je eerst moet realiseren wat er aan de hand is. Als je er gewoon in slaagt om tegen jezelf te zeggen: “Ik trek me op dit moment emotioneel terug,” dat is een geweldige eerste stap in de goede richting.
- Neem de (toegegeven enge) stap van het verwoorden van wat er gebeurt. Het helpt om een script te onthouden om mee te gaan. Dit kan iets eenvoudigs zijn: “Ik heb ADHD. Ik heb geleerd om me terug te trekken als een coping mechanisme. Toen jij x deed, gaf me dat het gevoel dat ik me moest terugtrekken om mezelf te beschermen.” Dit betekent niet dat jij je wel of niet hoeft terug te trekken. Het betekent dat je je partner (waarschijnlijk je echtgenoot) laat weten wat er aan de hand is. Hij of zij zal niet het gevoel hebben dat het zijn of haar schuld is, omdat je het hebt gegrond in je eigen aangeleerde gedrag, en je kunt hopelijk samen werken aan wat geruststelling en hulp.
- Vervolgens, ga zitten en maak een lijst. Wat zou je liever willen dat er gebeurt in plaats van dat je je terugtrekt? Misschien heb je liever bevestiging dat je gevoelens ertoe doen. Misschien zou u liever verbale verzekering dat je geliefd bent precies zoals je bent. Misschien wil je wel een knuffel. Als je daarvan terugdeinst, of als je er nog niet klaar voor bent, wil je misschien dat je hand in plaats daarvan wordt vastgehouden. Brainstorm een hele lijst van gedragingen van je partner die je zouden kunnen helpen om je veiliger te voelen, en deel die lijst dan met hem of haar. Geef hem of haar niet de schuld, maar geef constructief advies over hoe hij of zij je kan helpen met emotionele dissociatie.
Neem professionele hulp
Ben je nu in therapie? Dat zou je moeten zijn. We hebben gezien dat vrouwen die hun gevoelens “opkroppen”, die lijden aan pijnlijk ongepaste emotionele reacties, in een spiraal terecht kunnen komen met een hele reeks negatieve uitkomsten.
Een goede cognitieve gedragstherapeut kan je helpen meer copingmechanismen te bedenken om je te helpen met je gevoelens om te gaan. Je leert je irrationele gedachtepatronen te veranderen – in dit geval, het idee dat terloopse opmerkingen of input van andere mensen je eigenwaarde ontkennen – in positievere, en om te gaan wanneer de negatieve gedachten komen: om ermee om te gaan, niet op ze te broeden of ze te proppen.
Er zijn veel manieren om een goede therapeut te vinden. U kunt de richtlijnen van ADDItude gebruiken over wat u moet zoeken in een goede therapeut of arts, en of u naar een ADHD-coach of een therapeut moet gaan. Iemand die CGT (cognitieve gedragstherapie) of DBT (dialectische gedragstherapie, een soort CGT) aanbiedt, samen met een specialisatie in ADHD, verdient de voorkeur. Deze professionals kunnen je helpen je emotionele terugtrekking te stoppen en gezondere, minder gevaarlijke coping-mechanismen te leren die je relaties kunnen verbeteren, in plaats van ze te saboteren.
Emotionele terugtrekking kan je relaties schaden, je huwelijk destabiliseren, en, door ongezonde coping-mechanismen, je leven saboteren. Maar u kunt uzelf bevrijden uit de greep ervan. Emotionele terugtrekking is een gedrag dat veel vrouwen met ADHD hebben aangeleerd door een lang leven van afwijzing, angst en pesterijen; het kan tijd, therapie en hulp kosten om er doorheen te komen. Het is belangrijk om een sterk ondersteunend netwerk te hebben (inclusief, indien mogelijk, een begripvolle echtgenoot), en een goede therapeut.
Maar bovenal, heb je een sterke toewijding nodig om te veranderen. Zonder dat, zul je blijven steken in je oude sleur van terugtrekken: en dat helpt niemand, en zeker jezelf niet.
SUPPORT ADDITUDE
Dank u voor het lezen van ADDitude. Om onze missie van het geven van ADHD voorlichting en ondersteuning te steunen, kunt u overwegen een abonnement te nemen. Uw lezerspubliek en uw steun maken onze inhoud en ons bereik mogelijk. Dank u.
Gewijzigd op 24 maart 2021