19 Things We Learned Hanging Out With Radiohead

Het voelt als een verloren scène uit Meeting People Is Easy, de documentaire uit 1998 uit het Ok Computer-tijdperk waarin de groep een eindeloze aanval van pers en ophemeling kreeg tot ze bijna gek werden. Maar tegenwoordig geeft de groep vrijwel geen interviews meer en bewegen ze zich in een veel langzamer tempo. Ze dropten hun 2016 LP A Moon Shaped Pool zonder een enkel interview te doen en het haalde nog steeds de hitlijsten over de hele wereld, ook al hielden Drake en Beyonce ze vast op nummer drie in Amerika.

Maar om hun aankomende 20e jubileumpakket OK COMPUTER OKNOTOK 1997 2017 te promoten, stemden ze in met een zeldzame reeks gesprekken over hun meesterwerk uit 1997 voor de nieuwste coverstory. Maar we kregen veel meer dan we nodig hadden van onze tijd met de band – zelfs als het proces hen af en toe “misselijk” maakte. Hier zijn 19 dingen die we leerden die het niet in het stuk hebben gehaald.

1. De James Bond-film Spectre verpestte hun momentum tijdens het maken van A Moon Shaped Pool.
Producenten van de James Bond-film Spectre benaderden de band om het themalied te schrijven, maar het was Sam Smith’s deuntje dat uiteindelijk in de film belandde. Radiohead bracht hun nummer gratis online uit, maar de timing was niet geweldig.

“Die klote James Bond-film gooide ons een enorme curveball,” zegt producer Nigel Godrich. “Het was een echte verspilling van energie. We stopten met waar we mee bezig waren en moesten ons daar een tijdje op concentreren omdat ons verteld was dat het iets was dat tot uitvoering zou komen. Ik heb de film niet gezien en ik denk dat ze er uiteindelijk iets geschikters voor hebben gevonden, maar in termen van het maken van A Moon Shaped Pool veroorzaakte het een stop precies op het moment dat we er middenin zaten.”

Radiohead – Spectre (James Bond) by passemoilegeek

2. Jonny Greenwood heeft een hekel aan gitaarsolo’s.
“Toen we op school zaten, haatten en wantrouwden we alles wat op grote schaal succesvol was,” zegt hij. “We associeerden het gewoon met bands die gitaarsolo’s met big hair deden. Het is al zo’n opschepperig, zelfingenomen beroep. Ik heb altijd al een hekel gehad aan gitaarsolo’s. Er is niets erger dan iemand behoedzaam de toonladders van zijn gitaar op en neer te horen gaan. Je hoort ze nadenken over wat de volgende noot moet zijn, en dan komt hij. Het is interessanter om iets te schrijven dat niet te lang blijft hangen.”

3. Hij heeft ook zeer gemengde gevoelens over het idee van rockbands in het algemeen.
“Zelfs toen we begonnen, voelde het alsof iedereen al in een band heeft gezeten,” zegt Greenwood. “Bands waren al oude koek. Dat voelde toen zo, en nu nog meer. Maar ik heb de neiging om van mening te veranderen en soms denk ik dat het echt belangrijk is en dat ze dingen doen die de moeite waard zijn, maar andere keren heb ik gewoon het gevoel dat het mensen zijn die de generatie van hun grootvader kopiëren. Er zijn nu grootouders die in punk bands zaten en hun kleinkinderen zitten in bands. Misschien is dat iets geweldigs. Alles wat met muziek maken te maken heeft, daar ben ik helemaal voor. Daar komt het op neer. Maar ik heb ook ouderwetse ideeën dat er een element moet zijn dat het gedaan wordt zonder ouderlijke goedkeuring. Dat voelt voor mij nog steeds belangrijk.

“Ik weet dat dat heel cheesy klinkt, maar het moet onbeluisterbaar zijn voor de vorige generatie,” vervolgt hij. “Er zou iemand moeten zijn die zegt: ‘Dat is geen muziek.’ Het is bemoedigend dat veel oudere mensen zo denken over sommige rap en extreem elektronisch spul. Dat is goed. Tegelijkertijd zegt het niets over de kwaliteit van de muziek. Ik verander daar steeds van mening over.”

4. Nigel Godrich kan het complete verhaal van King of Limbs in een beknopte alinea vertellen.
“Ik had een vriend in LA die DJ is,” zegt hij. “En hij zei: ‘Wil je DJ worden?’ En dus begon ik met DJ-en en ik werd er Thom in, gewoon feesten doen en zo. We hadden zoiets van, ‘Dit is zo’n geweldig gereedschap. We kunnen hier muziek mee maken. En ik had zoiets van, ‘Oké, laten we twee weken lang een experiment doen waarbij iedereen een draaitafel heeft in plaats van een gitaar of drums of wat dan ook te bespelen. En dat experiment van twee weken werd uiteindelijk verdomme zes maanden. En dat is die plaat, het hele verhaal van dat alles.”

5. Thom Yorke’s tienerkinderen zijn enorme Radiohead-fans.
“Dat geeft me een trots gevoel,” zegt Yorke. “Ze reizen nogal eens met ons mee. Het laat me denken: ‘Cool, dit is goed. Als ze me vertellen dat we waardeloos zijn, stop ik.””

6. Hij is dolblij dat hij de score mag maken voor de aankomende horrorremake Suspiria van de Italiaanse regisseur Luca Guadagnino.
“De originele soundtrack was van Goblin en die is helemaal te gek,” zegt hij. “Het is verdomd hard werken geweest.”

7. Hij is veel vager als het gaat om zijn andere toekomstplannen.
“Er zijn ook een hoop dingen die ik in mijn eentje doe en die ik moet afmaken,” is alles wat Yorke hierover wil zeggen. “Die staan al tijden in de wacht. Of ze zich in iets zullen vertalen, weet ik niet zeker. Het is een beetje vreemd. Ik heb op dit moment geen plan voor het tweede deel van het jaar. Ik bedoel, ik was lange tijd niet in staat om dingen te plannen en nu kan ik dat wel. Ik probeer mijn hoofd daar omheen te krijgen.”

8. Er zijn geen data in de boeken na de tour in Tel Aviv op 19 juli, en de groep heeft verschillende meningen over het toevoegen van meer benen.
Phil Selway: “Het is een lege kalender op het moment, maar we hebben allemaal andere dingen die een tijdje in de wacht zijn gezet. Ik heb het gevoel dat we in juli zoveel mogelijk gedaan zullen hebben met wat we nu hebben. Ik zou het geweldig vinden als we op een gegeven moment weer op tournee zouden gaan, maar ik denk dat dit voor deze plaat wel goed voelt.”

Yorke: “Ik zou me kunnen voorstellen dat we door zullen gaan. Ik bedoel, ik weet niet hoe, of wanneer, maar nee, we gaan niet stoppen. Ik hoop verdomme van niet.”

Colin Greenwood: “Ik weet niet wat er na juli gaat gebeuren, dus verder dan dat kan ik niets zeggen. Maar ik hou van de mensen met wie ik werk, en ik hou van wat iedereen doet. Dus we zullen zien. Maar ik ben blij om ergens anders te gaan spelen.”

Ed O’Brien: “Ik denk dat de tour na deze shows gedaan zal zijn.”

9. Nigel Godrichs vader overleed tegen het einde van de A Moon Shaped Pool-sessies.
“De dag dat hij overleed was de dag dat we de strijkerssessie hadden voor ‘Burn the Witch,'” zegt hij. “We hadden twee dagen om het te doen, dus ik liet hem letterlijk achter op een fucking tafel in mijn huis en ging en nam op. En het was een zeer, zeer emotionele dag voor mij. Hij was ook een snarenspeler, dus het was een van die dingen waarbij het voelde alsof hij wilde dat ik zou gaan en dit gewoon zou doen.”

10. De sessies voor het album gingen door andere moeilijke tijden.
“Het voelde moeilijk om vooruitgang te boeken,” zegt Jonny Greenwood, “en toen hadden we plotseling twee gouden weken in de studio – een soort van geïsoleerd – en het voelde alsof we de rug braken van een heleboel moeilijke dingen en plotseling wegkwamen met een halve plaat. We hadden gewoon wat afzondering nodig … En ik denk dat we gewoon werken op een gestaag dieet van angst en onzekerheid en uiterste overtuiging in de nummers.”

11. Nigel Godrich maakte het album in principe in zijn eentje af.”
“Met Radiohead zeggen mensen altijd: ‘Oh, live is het veel beter,'” zegt Godrich. “Maar deze plaat bestond niet voordat hij in de studio werd gemaakt. Thom werkt gewoon niet meer zoals hij vroeger deed. Hij zal een song schrijven, of een stuk van de song, en het idee is dat het laatste deel ervan wordt ontwikkeld met ieders inbreng. Als de focus er niet is, dan moet het mijn taak zijn om het te laten gebeuren. Ik moet gewoon doen wat nodig is, wat me impopulair maakt, want ik heb zoiets van: ‘Oké, dit is hoe we het gaan doen. Dit is waar dit gebeurt. Je gaat veranderen naar dat stukje daar.’

“In het begin gebeurde er niets, en ik moest een manier vinden om die plaat te maken,” vervolgt hij. “Een daarvan is gewoon dat het allemaal is opgenomen op 8-sporen tape, behalve drie nummers die zijn opgenomen met behulp van 24-sporen tape loops. Ik heb dat gedaan om alles samen te brengen en gefocust te houden. Want anders zou het niet gebeurd zijn … Uiteindelijk gingen we naar een residentiële studio in het zuiden van Frankrijk voor drie weken en toen ging ik weg en zette ik het gewoon allemaal zelf in elkaar.”

12. Ed O’Brien dacht er kort aan om Dr. Dre in te schakelen om aan Kid A te werken.
“Het was een soort droom,” zegt hij. “Ik bleef maar zeggen: ‘Oh ik zou graag met Dr. Dre werken.’ Ik wist dat het waarschijnlijk zou worden afgeschreeuwd of uitgelachen. Ook zou het misschien een beetje geforceerd zijn. Maar op dat moment, in mijn hoofd, was het volkomen logisch. Het probleem zou het vinden van de modus operandi zijn geweest, omdat Dre duidelijk op een bepaalde manier werkt. Zou hij een rockband aankunnen? Wie weet? Maar het kwam omdat ik een fan was van N.W.A en zijn producties rond die tijd.”

13. Ed zou graag zien dat de band in hun zeventiger jaren nog zou toeren.
“Je ziet die vreugde die Leonard Cohen kreeg,” zegt hij. “Je ziet het bij de Dead of Neil Young als hij met Crazy Horse op pad gaat. Iedereen zou het Pink Floyd willen zien doen. Als we het zouden doen, zou het authentiek moeten zijn. Het zou zoals de Rolling Stones kunnen zijn. Het zou als Leonard Cohen of de Grateful Dead kunnen zijn.”

14. Ze vinden het vooral leuk om af en toe “Creep” te spelen tijdens deze tour.
“Het is een goed nummer,” zegt O’Brien. “Het is leuk om het om de juiste redenen te spelen. Mensen vinden het leuk en willen het horen. We spelen het liever niet, omdat je niet wilt dat het als showbusiness aanvoelt. Maar we zijn er vorig jaar mee begonnen.”

Yorke is iets minder zeker over het hele gebeuren. “We hebben het dit jaar maar één of twee keer gedaan,” zegt hij. “De eerste keer dat ik de neppers voel stoppen we ermee. Soms kan het cool zijn, maar andere keren wil ik halverwege stoppen en zoiets hebben van: ‘Nah, dit gebeurt niet.'”

15. Ze hebben zich nooit cool gevoeld.
“We zijn jaren geleden naar een of andere awardshow geweest, ik weet niet meer welke,” zegt Jonny. “U2 kreeg iets en daarna kwamen Ed en Phil op om een award te krijgen voor verpakking of zoiets. Het verschil was komisch. U2 loopt op met zo’n charisma en zwiert gewoon door. Dan schuifelen wij idioten verder. We voelden ons ongemakkelijk en zouden iedereen in het publiek zich ongemakkelijk laten voelen.”

16. Ze putten uit een veel groter repertoire van nummers op deze tour dan in 2012.
“King of Limbs had dit ritme ding en we wilden dit soort rave creëren met de tour,” zegt O’Brien. “Deze voelt losser. Het voelt alsof we meer nummers hebben om mee te spelen. We hebben zo’n 60 nummers die we hebben ingestudeerd. We hebben de mogelijkheid om naar buiten te gaan en een paar nummers te spelen die we normaal niet spelen.”

Selway zegt dat bijna alles op tafel ligt. “Er sluipt nooit echt veel in van Pablo Honey behalve het voor de hand liggende,” zegt hij. “Vanaf The Bends kunnen we elk materiaal dat relevant aanvoelt opnieuw opnemen. Neem ‘Fake Plastic Trees’. We zijn al jaren niet meer in de buurt van dat nummer geweest. Maar je komt er op terug. Je hebt zoiets van: ‘Ah, oké. Dit werkt. Dit is goed. Er is een verzoek geweest voor ‘Lurgee. We hebben het nog niet uitgewerkt, maar van Pablo Honey is dat waarschijnlijk het nummer dat het beste zou werken in de context van wat we nu aan het doen zijn. Het is een goed nummer.”

17. Verwacht niet dat ze Ok Computer in zijn geheel zullen spelen.
Ze hebben dan wel een nieuwe 20e jubileumbox en ze spelen misschien zelfs een optreden in Monza, Italië op de exacte dag dat het nummer uitkwam, maar dat betekent niet dat ze het ook maar één keer zullen spelen. “‘Fitter Happier’ zou een paar problemen kunnen hebben,” zegt drummer Phil Selway. “Dan zouden we ook ‘Electioneering’ moeten spelen, nietwaar? Dus nee, ik denk niet dat we dat zullen doen. Plannen zijn er niet, al ga ik wel naar John Cale om de Velvet Underground en Nico te zien doen. Mijn oudste zoon wordt 18 rond de tijd van de Liverpool show en wil heel graag gaan. Ik zei: ‘Oké, dan doen we dat.'”

18. De geluidsmelting op Coachella was erg verwarrend.
“Ik denk dat we bij het derde nummer waren, dat was ‘Ful Stop,’ en plotseling hoorde ik een knal in mijn oren,” zegt Colin Greenwood. “Toen liep onze stagemanager voor Thom en iedereen naar buiten en zei: ‘Heren, kunnen jullie alsjeblieft het podium verlaten?’ Ik dacht dat er een echte crash was geweest. Ik sta helemaal achteraan tussen twee drumkits, dus ik kan de P.A. niet echt horen. Ik dacht dat er een vliegtuig neergestort was of zoiets, want ik hoorde die explosie. Ik kwam erachter dat het een technisch probleem was, maar we hebben de hele set gespeeld en daar ben ik blij mee.”

Ze geven Coachella echter niet de schuld van het fiasco. “Het lag aan de software of hardware van ons mengpaneel,” zegt Yorke. “, ze hebben het dubbel gedaan met twee lessenaars en een technicus. Ze hebben enorm overgecompenseerd. In al de keren dat we hebben gespeeld heb ik alleen tijdens onweer een tik op de schouder gehad, dus het was best raar om twee tikken op de schouder te krijgen. Het was als een van die terugkerende nachtmerries waarin je je helemaal uitleeft en je realiseert dat niemand je kan horen.”

19. Ze komen in aanmerking om volgend jaar in de Rock and Roll Hall of Fame te komen, maar dat betekent niet dat ze komen opdagen.
Phil Selway: “Het is een beetje zoals het hebben van de gratis buspas in het Verenigd Koninkrijk wanneer je een bepaalde leeftijd bereikt. Verdorie. Hebben we dat punt bereikt? God weet het. We moeten gaan zitten en erover praten, maar het staat waarschijnlijk niet boven aan mijn lijst van dingen om te doen. Maar wie weet? Ik weet het niet.”

Jonny Greenwood: “Het kan me niet schelen. Misschien is het een cultureel ding dat ik echt niet begrijp. Ik bedoel, van de buitenkant lijkt het … het is nogal een zelfingenomen beroep toch. En alles wat dat versterkt, maakt dat ik me nog ongemakkelijker voel.”

Ed O’Brien: “Ik wil niet onbeleefd zijn over de Rock and Roll Hall of Fame want voor veel mensen betekent het iets, maar cultureel gezien begrijp ik het niet. Ik denk dat het misschien een typisch Amerikaans ding is. Britten zijn niet erg goed in onszelf op de rug kloppen. Het lijkt erg show-biz en ik ben niet erg show-biz. We zijn niet eens gevraagd. Ik wil niet onbeleefd zijn. Maar als je me vraagt wat ik die avond liever zou doen, dan zit ik liever thuis voor de open haard of ga ik naar een optreden. Ik realiseerde me jaren geleden dat ik niet van prijsuitreikingen hield. Je loopt daar binnen en je voelt je zelfbewust. Het is gewoon heel ongemakkelijk. Overal waar er media is, lijkt er een echt niveau van bullshit te zijn. Het voelt gewoon niet-authentiek voor ons.”

Thom Yorke: “Het zou niet de eerste plaats zijn … vraag me dat soort dingen niet. Ik leg altijd mijn voet in mijn mond.”

Colin Greenwood: “Ik zou dankbaar zijn als we erin kwamen. Kijk naar de andere mensen die zijn ingewijd. Ik weet echter niet of iedereen zal gaan. Het zou kunnen dat ik alleen maar bas-versies van alles doe, zo van: ‘Kom op, deze ken je!’ Ik zou de baspartij van ‘Creep’ vijf keer moeten spelen.”

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.