Foto’s hebben een manier om intensiteit, wanhoop en horror over te brengen op een manier die woorden vaak niet kunnen. Foto’s zijn een van de krachtigste hulpmiddelen die rechercheurs hebben bij het oplossen van moordzaken – en vreemd genoeg zijn ze ook een van de meest emotioneel treffende onderdelen van een waargebeurd misdaadverhaal.
Foto’s van de plaats delict kunnen voor of na een moord zijn genomen, waarbij algemeen wordt aangenomen dat ze door de politie zijn genomen. Er zijn echter gevallen geweest waarin foto’s van een plaats delict (terwijl de misdaad zich ontvouwde) werden genomen door moordenaars of mensen in de buurt.
Of hoe ze ook werden genomen, foto’s van de plaats delict hebben de neiging om mensen de kriebels te geven. Het is het bewijs van een verhaal dat eindigt in de dood van een mens, en een die vaak meer vragen zal oproepen dan het beantwoordt. Hetzelfde kan worden gezegd over foto’s die kort voor een moord zijn genomen.
Net als bij elk ander aspect van waargebeurde misdaad, kan het vinden van de details achter een foto deze des te griezeliger maken. De volgende misdaadfoto’s hebben een verontrustend achtergrondverhaal, zelfs als de personen op de foto nog in leven zijn.
“Ik liet ze knielen. Bij iedereen was het hetzelfde. Met het pistool op hen gericht bond ik een stuk touw van 3 meter rond hun enkels. Dan deed ik het in een lus om hun nek. Dan bleef ik daar staan en bleef trekken tot ze ophielden met tegenstribbelen.” -Voordat Glatman naar Los Angeles verhuisde, stond hij bekend om het seksueel misbruiken van een vrouw onder bedreiging van een pistool. Het leek er echter op dat Glatman zijn lesje geleerd had na zijn arrestatie – en het leek er ook op dat hij probeerde een nieuwe bladzijde om te slaan.
Toch was het duidelijk dat Glatman een viezerik was. Harvey Glatman stond bekend als een slonzige fotograaf met een voorliefde voor het fotograferen van modellen die vastgebonden waren in “jonkvrouwen in nood” poses voor zijn eigen fetisj-collectie.
Toen begonnen de modellen te verdwijnen. Het blijkt dat Glatman een seriemoordenaar was en foto’s verzamelde als trofeeën van zijn moorden. Dit betekent dat elke fotoshoot die hij had met een aspirant-model misdaadfoto’s opleverde van een slachtoffer kort voordat ze werden vermoord. Deze foto’s behoren tot de beroemdste plaats delict foto’s aller tijden.
Zoals u kunt zien in de linker foto hierboven, tonen veel foto’s vrouwen in duidelijke nood. Het was duidelijk dat ze misschien een idee hadden gekregen van wat hen later te wachten stond.
Het huiveringwekkende van dit verhaal was de reactie van Glatman toen hij de moorden bekende. Hij beweerde dat de vrouwen vermoord wilden worden, omdat ze allemaal zeiden dat ze liever doodgingen dan bij hem te zijn.
Doodfoto van Emmett Till
De moord op Emmett Till was er een die de geschiedenis is ingegaan als een van de meest wrede lynchpartijen in de Amerikaanse geschiedenis. Emmet was een tiener die beschuldigd werd van het fluiten naar een blanke vrouw met de naam Carolyn Bryant. In het Zuiden, tijdens de jaren ’50, was dit een vrij gevaarlijke beschuldiging.
Carolyn’s echtgenoot hoorde wat er gebeurd was en werd woedend. Hij ontvoerde Emmett, samen met enkele andere mannen, en sloeg hem onherkenbaar in elkaar. Hij werd neergeschoten, kreeg een oog dat uit zijn oogkas werd gehaald, en werd toen in de rivier gegooid.
Zijn lichaam werd gevonden, opgegraven, en teruggestuurd naar de familie. Wat echt griezelig is, is dat de plaats delict foto’s duidelijk bewijs van een moord tonen. Echter, de moordzaak voor alle betrokken mannen duurde slechts 67 minuten en iedereen werd onschuldig bevonden.
Toen hij te ruste werd gelegd, vroeg Emmett’s moeder, Mamie Till, om een open kistceremonie. De moord op Emmett was niet alleen een van de meest schokkende foto’s die het nieuws haalden, maar zou ook de laatste vonk zijn die de burgerrechtenbeweging op gang bracht.
Het echt verontrustende hieraan was dat Carolyn Bryant een sterfbedbekentenis aflegde in verband met de moord op Emmett. Terwijl ze op sterven lag, gaf ze toe dat ze het incident had verzonnen dat Emmetts lynchpartij had veroorzaakt.
The Jonestown Massacre Aftermath
Op het eerste gezicht is het moeilijk te zeggen wat er aan de hand is op deze foto. Het lijkt bijna wel een vuilnisbelt, nietwaar? Maar kijk eens wat beter. Dat zijn geen vuilniszakken of lege kleren. Elk van die dingen is eigenlijk een dood lichaam.
Waar je naar kijkt was de grootste massamoord op Amerikaanse burgers voor 11 september. Dit was een van de vele foto’s van de plaats delict die de Amerikaanse regering nam na de massale zelfmoord op bevel van dominee Jim Jones.
De Jonestown Massamoord, zoals het werd genoemd, was een van de gruwelijkste massamoorden in de geschiedenis. Ouders gaven hun kinderen onder dwang een mengsel van Flavor-Aid met cyanide, en namen het daarna zelf. Degenen die zich verzetten tegen de zelfmoord werden vermoord door sekteleden. Slechts ongeveer 36 mensen overleefden de Jonestown Massacre, waaronder de zoon van Jim Jones zelf.
Kijk eens naar al die lichamen. Elke persoon daar maakte een vrijwillige beslissing om zichzelf te doden, of werd vermoord door een goede vriend of familielid. Dit gebeurde allemaal omdat één man hen zei te sterven.
De foto’s van de moord op Jodi Arias
De relatie van Travis Alexander met Jodi Arias was ronduit stormachtig. Arias was extreem territoriaal, controleerde en maakte regelmatig ruzie met haar minnaar. Simpel gezegd was het een schoolvoorbeeld van een gewelddadige relatie.
Toen Travis besloot het uit te maken met haar, werd aangenomen dat Jodi hem met rust zou laten na een uitbarsting. Hij realiseerde zich al snel dat Jodi andere ideeën had. Als zij hem niet wilde, kon niemand anders hem hebben.
De waarschuwingssignalen waren er, maar niemand verwachtte dat Jodi zo gek zou worden. Een bezorgde Travis vertelde familieleden dat ze hem stalkte, zelfs zover dat ze door het hondenluik zijn huis binnen kroop.
Ze brak in zijn huis in, nam naaktfoto’s van hem, stak hem herhaaldelijk, schoot hem vervolgens neer en liet hem voor dood achter. Daarna nam ze foto’s van de plaats van haar misdaad, trots op haar werk.
Zo ver als crimineel-foto’s genomen op de plaats delict gaan, deze zijn allemaal behoorlijk verontrustend. De post-mortem foto’s van deze zaak waren zo grafisch, ze kunnen echt niet worden getoond op dit artikel.
Tina Watsons Laatste Duikfoto
Op het eerste gezicht ziet deze foto er heel onschuldig uit. Het is toch gewoon een duiker die van een tochtje geniet? Kijk eens naar de achtergrond. Die duiker zwemt niet meer.
Deze foto is genomen tijdens David Watson’s huwelijksreis in 2003 met zijn pasgetrouwde vrouw, Tina. Dit is een van de weinige foto’s van de plaats delict die tijdens de moord is genomen.
David beweerde dat zijn vrouw stierf nadat ze in de stroming was gezogen, maar een collega-duiker ontkende dat. Volgens de andere duiker heeft David Tina “geknuffeld” en is toen weggezwommen.
De moordzaak werd geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Hoewel David niet officieel van de moord is beschuldigd, wordt algemeen aangenomen dat hij Tina heeft vermoord voor de levensverzekering die hij op haar had.
The Beautiful Suicide of Evelyn McHale
Het is verre van ons om een zelfmoord “mooi” te noemen, maar dit is een van de weinige foto’s van de plaats delict die perfect zou passen in een surrealistisch kunsttijdschrift.
Het zelfmoordslachtoffer in kwestie heette Evelyn McHale, en vertoonde geen tekenen van zelfmoordneigingen voor ze van de 86ste verdieping van het Empire State Building sprong. Ze was pas verloofd, en vond dat ze geen goede echtgenote zou zijn.
Toen de politie de foto nam, merkten ze op dat haar lichaam kunstig leek te rusten op de auto waarop ze was neergekomen. Hoe verontrustend het er ook uitziet, het lijkt erop dat ze vrede heeft met haar dood.
In haar jaszak zat een zelfmoordbriefje waarop stond:
“Ik wil niet dat iemand in of buiten mijn familie ook maar iets van mij ziet. Kunt u mijn lichaam vernietigen door crematie? Ik smeek u en mijn familie, houd geen dienst voor mij of herdenking voor mij. Mijn verloofde heeft me in juni ten huwelijk gevraagd. Ik denk niet dat ik een goede vrouw voor iemand zou zijn. Hij is veel beter af zonder mij. Zeg tegen mijn vader dat ik te veel neigingen van mijn moeder heb.”
John Lennon’s handtekening
Tot op heden zijn weinig foto’s van de plaats delict zo griezelig als deze, simpelweg omdat het laat zien hoe ver stalkers zullen gaan om dicht bij hun doelwit te komen. Op deze schijnbaar onschuldige foto is Beatles-rockster John Lennon te zien die een handtekening zet voor Mark David Chapman.
Omdat hij merkte dat Lennon in de Dakota Apartments woonde, maakte Chapman er een punt van om later die avond terug te komen. Hij schoot vervolgens John Lennon neer toen deze met zijn vrouw Yoko Ono uit een limousine stapte.
Jackie O’s Scrambling For Her Husman’s Scrambled Brains
Dit was een van de weinige foto’s van de plaats delict die seconden na het misdrijf werden genomen door politieagenten en/of mediaploegen. De reden waarom het misdrijf zo snel werd vastgelegd, is dat het op klaarlichte dag gebeurde, tijdens de autocolonne van president JFK door Dallas.
Dit is een van de eerste opnamen van de moord op John F. Kennedy, en het was een moord die de wereld schokte. Deze specifieke opname toont een zeer verontrustend element van de moord waar weinig mensen echt notie van nemen.
De vrouw in het roze pak is Jackie O. Kennedy, zijn vrouw, en toen haar man voor haar ogen werd vermoord, brak haar geest. In haar gedissocieerde geest begon ze de spetters van de hersenen van haar man te verzamelen in de hoop dat het hem op de een of andere manier zou kunnen helpen te overleven.
Jackie Kennedy weigerde vervolgens haar roze Chanel-pakje uit te trekken, ondanks dat het bedekt was met het bloed van haar man. Bij de inauguratie van Lyndon Johnson zei ze tegen Ladybird: “Ik wil dat ze zien wat ze Jack hebben aangedaan.”
Karla Homolka’s Huiselijk Geweld Foto
Nee, de vrouw op deze foto is niet dood. Dit is een van de weinige foto’s op de plaats delict in deze lijst waarop een vrouw te zien is die het slachtoffer is geworden van huiselijk geweld – maar het is niet zomaar een vrouw.
De dame die hier twee zwarte ogen kreeg is Karla Homolka, vrouw van Paul Bernardo. De twee waren Canada’s meest beruchte seriemoordenaars, en samen hebben ze ten minste drie minderjarige vrouwen verkracht en vermoord. Een van de slachtoffers was Karla’s zus.
Toen rechercheurs Karla en Paul pakten, wilden ze aanvankelijk beide moordenaars levenslang geven. Dit was de foto die de rechercheurs en de rechters die haar berechtten, van gedachten deed veranderen.
Karla’s levenslange gevangenisstraf werd teruggebracht tot 12 jaar nadat onderzoekers ernstige bewijzen van huiselijk geweld hadden gevonden en meenden dat ze mogelijk was gedwongen om als medeplichtige op te treden.
De reddingsfoto van Blanche Monnier
Dit is een van de enige foto’s van de plaats delict die rond de eeuwwisseling zijn genomen, en het blijft een van de meest verontrustende uit de geschiedenis. Hoewel het slachtoffer het overleefde, was wat er met haar gebeurde zo gruwelijk dat zelfs moderne schokkende verhalen erbij verbleken.
De skeletachtige figuur op de foto was de eens zo mooie Franse socialite Blanche Monnier, die in totaal 25 jaar vermist was. Haar verdwijning begon nadat haar moeder de man met wie ze wilde trouwen afkeurde.
Haar moeder beval Blanche zijn aanzoek te weigeren. Ze negeerde het verzoek van haar moeder. Dus besloot ze Blanche op te sluiten in de kelder van de familie, en haar alleen achter te laten met luizen, ratten en insecten als haar metgezellen. Zelfs nadat haar verloofde stierf, hielden ze haar daar opgesloten.
De huishoudsters wisten dat ze daar was. En haar broers ook. Na 25 jaar vertelde een nieuwe huishoudster haar vriend wat er zich in huize Monnier afspeelde, en hij stapte onmiddellijk naar de procureur-generaal.
Toen dit bekend werd, vormde zich een woedende menigte in huize Monnier. Madame Monnier kreeg een hartaanval en stierf twee weken na de bevrijding van haar dochter. De naam Monnier was geruïneerd in de hoge kringen – zoals het hoort.
Blanche zelf was niet langer in staat om normaal in de maatschappij te leven na de opsluiting, en bracht de laatste 12 jaar van haar leven in een Franse psychiatrische inrichting door.
